Molding digital pottery

Μοιάζουν με δοχεία

They may look like vessels,

ίσως όμως είναι πλάσματα κάποιου απύθμενου βυθού ή αιθέριας απεραντοσύνης.

but they might be creatures of an immeasurable oceanic depth or an ethereal infinity.

Άγνωστο το περιεχόμενο αυτών των δοχείων, η χρήση, το είδος, το φύλο, ο σκοπός της ζωής τους και άλλα παρόμοια υπαρξιακά θέματα.

The contents of these vessels, their use, species or gender, the purpose of their existence, and other similar existential matters remain unknown.

Σπαράγματα ενός ναυαγίου.

Fragments of a shipwreck.

Απομεινάρια κάποιας αποτυχημένης μετάβασης.

Remnants of a failed transition.

Ιστορίες ματαιωμένων διαφυγομεταφορών.

Stories of futile escape attempts.

Όταν η φορά και ο προσανατολισμός του ταξιδιού χάνει από τη βαρύτητα.

When the direction and orientation of the journey lose from gravity.

Μένουν κομματάκια ασύνδετα για τη λογικοηθικοαισθητική των ματιών μας.

They remain disconnected pieces for the logical-ethical-aesthetic of our eyes.

Αποσπάσματα από το παρελθόν και το μέλλον ενός «τώρα» άγνωστης χρονικής πολιτισμικής προέλευσης.

Excerpts from the past and future of the “now” of an unknown chronological origin.

«Πήλινα» σωληνοειδή πλασματοδοχεία μιας ψηφιακής φύσης.

“Clay” tubular receptacles of a digital nature.

Μοιάζει να έχουν σωματότυπο επιμήκη αγωγού με δακτυλοειδείς πτυχώσεις κατά μήκος.

They seem to have a slender conduit-like body with finger-like folds along its length.

Τείνουν να πετάξουν με την κλειστή κορυφή τους, κάτι σαν «μύτη», ακολουθώντας πιστά την κατεύθυνση της «φυλής» τους.

They tend to fly with their closed tops, something like a “nose,” faithfully following the direction of their “race.”

Άραγε θα ξεφύγει κάποιο από το σμήνος της ομαδοκρατίας;

Will any of them break away from the swarm?

Πέρα από τις ανθρωποαναφορές ίσως είναι απλά αντικείμενα, μια άλλη οργάνωση της ύλης.

Beyond human references, they might simply be objects, another organization of matter.

«Φαναράκια» σε γιουσουρούμ που ζηλεύουν το σκανδιναβικό ντιζάιν μιας επίπλαστης τελειότητας ενώ δεν είναι παρά τα άτεχνα εγγόνια ενός αγγειοπλάστη.

“Lanterns” that envy the Scandinavian design of a fabricated perfection, though they are nothing more than the artless descendants of a potter.

Ο πηλός τους νοτισμένος από ψηφιακές εντολές προσπαθεί μάταια να βρει κάτι από την πλαστικότητα και την χαμένη γήινη υφή χωρίς να λερώσει τα χέρια, χωρίς να κατέχει τα κατάλληλα εργαλεία.

Their clay soaked with digital commands futilely tries to find something of the plasticity and the lost earthly texture without getting the hands in or without the proper tools.

Ίσως δεν είναι άλλο από «παγίδες» ενός εργαλειοποιημένου ρομαντισμού.

Perhaps they are nothing more than “traps” of an instrumentalized romanticism.

Το κείμενο αυτό και οι εικονες αφορούν διερευνήσεις γύρω από την ποιητική της ψηφιακής πλαστικότητας.

This text and images refers to explorations around the poetry of digital plasticity.

Ψηφιακό εργαστήρι «πήλινων».

Digital workshop of “clay.”

Ίσως σε αυτό να πλάθονται «κρατήρες*» όπου ανακατεύονται διαφορετικά σχεδιαστικά υλικά, «λουτροφόροι» διαν-ιαματικών συνδέσεων, «αμφορείς» και «υδρίες» για τις σχεδιαστικές λειψυδρίες, τα θρεπτικά ίχνη και τη φύλαξη της δροσιάς.   

Perhaps there, many vessels are shaped. “Craters*”, where different design matters are mixed, “carriers” of vector-healing connections, “amphoraes” and “hydries” for drawing drought times, hunger  and for the preservation of freshness.

*Greek ancient vessel to mix wine with water