Τρία μικρά αγριολούλουδα βρέθηκαν πάνω στο φυλλάδιο.
Three small wildflowers were found on the booklet.
Για την ακρίβεια τρία μικρά αγριολούλουδα βρέθηκαν επάνω από τη φράση, τον τίτλο του Προυστ, «Aναζητώντας το χαμένο χρόνο».
To be more precise, three small wildflowers were found above the phrase, Proust´s title, “In search of lost time“.
Ποιο χρόνο;
What time?
Τον παρόντα χρόνο.
The present time.
Ή, πιο σωστά, εκείνον που σε λίγο θα αναζητώ.
Or, more correctly, the one I will be in search of in a little while.
Το χρόνο που συνέβη σχεδόν ένα ξέσπασμα.
The time when almost an outbreak occurred.
Όταν κοίταξα το τραπέζι και είδα φράουλες να διαλύονται επάνω σε χαρτιά Α4, μήλα να δέχονται μπουνιές με χρώμα, λεμόνια να στύβονται πέρα-δώθε σαν πινέλα που σκορπίζουν κιτρικό οξύ και δροσερή ξινίλα στην αίθουσα, πιπεριές να γίνονται πικάντικες στάμπες, πορτοκάλια να δίνουν ρυθμό και να μετατρέπουν τη βιταμίνη C σε τοπογραφίες.
When I looked at the table, I saw strawberries being dissolved on A4 papers, apples being punched with color, lemons being squeezed back and forth like citrus brushes spreading out citric sour scent in the room, red peppers turning into spicy prints, oranges adding rhythm to convert vitamin C into topographies.
Ποιος πάτησε την μπανανόφλουδα; Πώς γλιστρήσαμε έτσι; Πώς συνέβη αυτή η παραγωγή; Πότε πρόλαβε η φράση «μην πετάτε το φαγητό» να γίνει «η γεύση του φαγητού σε αναπαραστάσεις»; Πότε πρόλαβαν να έρθουν στην επιφάνεια εικόνες όπως τα παιχνίδια που κάνουν τα παιδιά με το φαγητό; Από πότε οι «τελείες» του πουαντιγισμού (τμήμα του Ιμπρεσιονισμού) είναι φτιαγμένες από φράουλες;
Who slipped on a banana skin? How did we slip like that? How did this production happen? When did the phrase “do not throw away food” become “the taste of food in representations”? When did images such as children play with food come to the surface? Since when are the “dots” of pointillism, part of Impressionism, made from strawberries?
Ή από πότε τα κίτρινα μικρά σποράκια στη σάρκα της φράουλας φτιάχνουν πάτερνς (στερεότυπα), που χορεύουν σε ρυθμό τέκνο; Πού ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί οι κόσμοι που μόλις είχαν αναδυθεί και τελείωσαν σε λιγότερο από μία ώρα καμιά διακοσαριά σελίδες Α4 που υπήρχαν επάνω στα τραπέζια;
Or since when do the yellow little seeds in the flesh of strawberry make patterns (stereotypes) that are dancing to the rhythm of techno? Where were all these worlds that had just emerged and used up in less than an hour two hundred A4 pages that were on the tables?
Στο τραπέζι των εικόνων μας, σαν τις πρωτοχριστιανικές αγάπες, αναδύθηκαν στο τέλος κείμενα ή πιο σωστά ποιήματα ή/και διηγηματοποιήματα. Θα δημοσιευτούν σύντομα. Μαζί με αυτά τα κείμενα αναδύθηκαν και διάφορα βλέμματα. Βλέμματα παραξενέματος. «Είμαι εγώ;», «Οι γραφές αυτές είναι δικές μου;». Θραύσματα από «ανθρωποτεχνίες» , σαν αυτές που τόσο όμορφα αναφέρει ο Peter Sloterdijk, ή σαν την «αυτοποιητική» του Maturana, βρίσκονταν σίγουρα και αυτές στο τραπέζι μας.
On the table of our images, like the early Christian “agapes”, texts or more correctly poems and / or poetic essays emerged in the end. They will be published soon. Along with these texts, various stares emerged. Strange stares. “Am I?”, “And yet, these writings belong to me“. Fragments of the techniques of individual and collective self-transformation, the “Anthropotechnics” that Peter Sloterdijk so beautifully mentions, or Maturana’s “autopoiesis” among others, were certainly also on our table.
Αναζητώντας το «Άρωμα του χρόνου».
In search of “The scent of time“.
Για όλα φταίνε οι φράουλες, ίσως και τα πορτοκάλια ή, πιο πολύ, εκείνο το μήλο-ουράνιο τόξο. Εκείνο το μήλο που δεν είναι πια της Εύας, είναι ποτισμένο με τα χρώματα της ίριδας και που, φυσικά, δεν έχει σχέση πια με το προπατορικό αμάρτημα.
Strawberries are to blame for everything, maybe even oranges or, more importantly, that rainbow apple. That apple that is no longer Eve’s, is watered with the colors of the iris and that, of course, has no longer anything to do with the original sin.
Αν θα ήθελες να πειραματιστείς με τα ίχνη των γεύσεων, θα μπορούσες να ξεκινήσεις με μια φράουλα, ένα μήλο κι ένα χαρτί Α4, ένα στυλό ή και χωρίς. Ίχνη γεύσεων μπορεί να αναδυθούν και να αποτυπωθούν με γραμμές και γράμματα στο χαρτί.
If one would like to experiment on the traces of tastes, one could start with a strawberry, an apple and an A4 paper, a pen or without one. Traces of tastes can be revealed and represented with lines and letters on paper.
*Το κείμενο βασίζεται στο μάθημα επιλογής «Ειδικά θέματα αναπαραστάσεων», στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, υπεύθυνη Ανθή Κοσμά.
Αυτά τα μαθήματα είναι αφιερωμένα στα παραξενέματα ανάμεσα στις εμπειρίες των γραφών των σχεδίων, τις εικόνες που αναδύονται από αυτά και γίνονται λέξεις σε ένα διαρκές μπρος-πίσω που αναζητά με λέξεις το χαμένο χρόνο του ζω-γραφίζοντας.
* Text based on the optional course “Special topics in representations” offered at the Department of Architecture, University of Thessaly, responsible Anthi Kosma.
These courses are dedicated to the strangeness between the experiences of drawing traces, the images that emerge from them and become words in a constant back and forth that seeks in words the lost time of painting, “life-graphing”.
References
Han, Byung-Chul. The scent of time: A philosophical essay on the art of lingering. John Wiley & Sons, 2017.
Maturana, Humberto R., and Francisco J. Varela. Autopoiesis and cognition: The realization of the living. Vol. 42. Springer Science & Business Media, 2012.
Proust, Marcel. In Search of lost time: finding time again. Penguin UK, 2003.
Sloterdijk, Peter. You must change your life. John Wiley & Sons, 2014.
