Αυτό το ποστ αφορά τη χαρά και το παραξένεμα που έφερε μια “στενάχωρη” δημοσίευση. This post is about the joy and strangeness that occurred from a publication.
Για την ακρίβεια η χαρά και το παραξένεμα αφορούν στο πως η στενοχώρια που νιώθουμε και οι στενοί χώροι όπου ζούμε μετατράπηκαν σε λέξεις, σε εικόνες και, εν τέλει, σε κάτι από τέχνη. To be precise, the joyful and strange feelings emerged as a result of the way we managed to turn our sorrows and griefs into words, images and, ultimately, into a kind of art.
Ένα κείμενο του ιστολογίου, μαζί με κείμενα και εικόνες από το μάθημα «ειδικά θέματα αναπαραστάσεων» στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας την άνοιξη του 2020 σε συνεργασία με τη Φεδερίκα Μαρτελα έγιναν ένα κείμενο που συμμετείχε στο συλλογικό τόμo, “URBAN CORPORIS: UNEXPECTED”. A text of this blog, with texts and images from the lesson “Special Issues of Representations” at the Department of Architecture of the University of Thessaly in collaboration with Federica Martella formed an article which is included in the collective volume “URBAN CORPORIS: UNEXPECTED”.
Ένα βιβλίο αρχιτεκτονικής, τέχνης, φιλοσοφία και πολεοδομικών σπουδών που μέσα από διαφορετικές συμμετοχές διαπραγματεύεται τις αλλαγές που έφερε στην πραγματικότητάς μας η πανδημία του Sars-Cov2. A book of architecture, art, philosophy and urbanism to nourish the urban body. Through different contributions deals with the changing reality brought by Sars-Cov2 pandemic.
Το “στενάχωρο”, ξεκίνησε σαν ενα λυρικο κείμενο γύρω από τον αναγκαστικό εγκλεισμό που ακολούθησε το ξεσπασμα της πανδημίας του covid-19 την άνοιξη του 2020. Με αφορμή τη διπλή έννοια που έχει στην ελληνική γλώσσα το “στενάχωρο” [stenáchoro] ως “confined space”και ως “στεναχωρημένος” [steno-choriménos] δηλαδή “being distressed” εξετάζει τη σχέση ανάμεσα στο φυσικό και τον ανθρωπολογικό χώρο. Πως τα κοινωνικά όρια εκφράζονται στα φυσικά όρια, αλλά και πως τα φυσικά όρια δομούν τις κοινωνικές σχέσεις. “Stenachoro” began as a lyrical text about the forced closure that followed the lockdown of the covid-19 pandemic in the spring of 2020. On the occasion of the dual meaning that ” stenáchoro ” has in Greek language [stenáchoro] as confined space” and as “saddened” [steno-choriménos] that is, “being distressed” examines the relationship between natural and anthropological space. How social boundaries are expressed in physical boundaries, but also how physical boundaries structure social relations.
Για την παρουσίαση των “στενάχωρων” ορίων χρησιμοποιείται βιβλιογραφική αναφορά ενώ σαν case study και δεδομένα-μαρτυρίες έχουν χρησιμοποιηθεί αποσπάσματα κειμένων και εικόνων που πραγματοποιήθηκαν στο μάθημα την περίοδο που εξετάζουμε. For the presentation of the ” stenáchoro” boundaries, bibliographic references are used while as a case study and data-testimonies, excerpts of texts and images that took place in the course the period we are examining have been used.
Τα κείμενα αυτά προέκυψαν αυθόρμητα στα πλαίσια ενός γραφιστικού-εικαστικού ημερολογίου που οι σπουδαστές/τριες είχαν να πραγματοποιήσουν. Τα αποσπάσματα που παρουσιάζονται εδώ, τα σχετικά με τον covid και το “στενάχωρο”, είναι εκφράσεις που περιγράφουν αυθόρμητα και “εκ του φυσικού” πτυχές της “αποκλεισμένης” καθημερινότητάς. These texts arose spontaneously in the lesson in the context of a graphic-visual diary that the students had to carry out. The excerpts presented here, about covid and ” stenáchoro “, are expressions that describe spontaneous and “natural” aspects of “excluded” everyday life.
Αν και “θραύσματικές” οι εντυπώσεις στο σύνολό τους μεταφέρουν πολλά χαρακτηριστικά από την πίεση του στενα-χωρου και του πώς τα φυσικά όρια τα αμετάκλητα, τα αμετακίνητα, τα προστατευτικά, τα ασφαλή, τα πάγια, τα μονωμένα, αυτά που συστήνουν το “σπίτι”, και από την άλλη τα κοινωνικά, οι “Άλλοι”, οι δίπλα, οι γείτονες, οι ξένοι, οι φίλοι, οι συγγενείς, οι σχέσεις, οι συνδέσεις, η οικονομικοκοινωνική θέση, τα φυλετικά, τα ανθρωπολογικά ορια αλλά και αυτά του φύλλου. Although “fragmentary” the impressions as a whole carry many characteristics from the pressure of the narrow space and how the physical boundaries are irrevocable, immovable, protective, safe, fixed, insulated, what constitute the “house “. And, on the other hand, the social, “Others “, the neighbors, the neighbors, the strangers, the friends, the relatives, the relations, the connections, the economic-social position, the racial, the anthropological limits but also those of the gender.
Μερικά αποσπάσματα / Some quotes:
“Λέγαμε να πάμε ένα ταξίδι που -όπως και συ- δεν προλάβαμε. Ρε γαμώτο ήταν ευκαιρία.|Τώρα βαφτίσαμε το μπάνιο Παρίσι, τη μπανιέρα Άιφελ, την λεκάνη Λούβρο, το νιπτήρα Βερσαλλίες και το παράθυρο Τζοκόντα.| -Το σαπούνι από πριν Μασσαλία το λέγανε.- |Την κουζίνα την λέμε τώρα Νάπολη και το ψυγείο Όσλο”, γράφει χαρακτηριστικά ο Γιώργος Γιρβαλάκης. “We said to go on a trip that – as it was – we did not catch. Damn it was an opportunity. | Now we christened the Paris Bath, the Eiffel Bath, the Louvre, the Versailles washbasin and the Gioconda window. “Soap used to be called Marseilles. We now call the kitchen Naples and the refrigerator Oslo”, writes Giorgos Girvalakis.
“Πάντα έβλεπα τα μπαλκόνια |σαν μια παράδοση κακογουστιάς |και της περιστασιακής ένδειξης πατριωτισμού | Όταν η πόλη πια δε μας χωράει | και κλεινόμαστε σπίτι | μα ούτε το σπίτι μας χωράει | το μπαλκόνι | γίνεται τηλέφωνο, γίνεται ασανσέρ | γίνεται απλώστρα, ξαπλώστρα, | γίνεται πάρκο, γίνεται αέρας, |ήλιος, φεγγάρι, αστέρια, μυρωδιά, βροχή | Αυτές τις μέρες βλέπω τα μπαλόνια με άλλο μάτι, | αλλά πάλι δε βγαίνω | Ποιος να το περίμενε, | ότι σε ένα πρόβολο θα στηρίζονταν όλη ανθρωπότητα;” “I always saw the balconies | as a tradition of bad taste | and the occasional sign of patriotism | When the city no longer fits us and we close house | but our house does not fit either the balcony it becomes a telephone, it becomes an elevator becomes a clothesline, sunbed, | becomes park, becomes wind, | sun, moon, stars, smell, rain | These days I see balloons with a different eye, | but I’m not going out again Who would have expected it, | that all humanity would rely on one cantilever? ”
“Ο καθένας είναι στον κόσμο του” γράφει η Ιωάννα ροβινα: “Τι πάει να πει ο καθένας είναι στον κόσμο του; |Και πως είναι ο κόσμος του καθενός;|Τι διαφορές έχει ο κάθε κόσμος;|Και στην τελική αν ο καθένας ζει στον κόσμο του πως γίνεται όλοι μαζί να ζούμε στον ίδιο κόσμο ;|Δηλαδή τι ο κόσμος που ζούμε είναι ο συνδυασμός άπειρων κόσμων ;|Εγώ αποφάσισα ! Αν είναι να ζω σε ένα δικό μου κόσμο τότε κάθε μέρα θα ζω και σε ένα διαφορετικό δικό μου κόσμο!“ “Everyone is in his world” writes Ioanna Rovina: “What does it mean that everyone is in his world? | And how is everyone’s world? | What are the differences between each world? | And in the end, if everyone lives in their world, how can we all live together in the same world? | That is, what world we live in is the combination of infinite worlds? | I decided! If it is to live in a world of my own then every day I will live in a different world of my own! “
H Ασημίνα μιλά με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια: “Πόσο νόημα έχει άραγε κλεισμένοι εδώ μέσα; Έως πότε; Και αν περιοριστεί όλο αυτό και ξαναβγούμε μήπως ξαναεξαπλωθεί; Και μήπως εν τέλει πρέπει να βγούμε; Όλοι μέρα πάντως στον υπολογιστή δεν την παλεύω και πάρα πολύ. Με πονάει το κεφάλι, τα μάτια, τα πάντα και δεν έχω όρεξη για τίποτα. Μου λείπει η ζωή και η καθημερινότητα μου πριν. Σταματάω μάλλον γιατί γράφω άσχετα.” Asimina speaks with a disarming honesty: “How meaningful are they locked up in here? Until when? And if all this is reduced and we go out again, will it spread again? And do we have to go out in the end? All day on the computer though I do not fight it too much. My head, eyes, everything hurts and I have no appetite for anything. I miss my life and daily life before. I probably stop because I write irrelevantly.”
“[..] -Πώς πιστεύεις πως θα επιβιώσουμε; (οι μεγάλες ντίβες)[..] Δεν ήταν έτσι ακριβώς από πάντα (έτσι ακριβώς είναι) |Κάποιος δεν χρειάζεται να σπάσει γυάλινες πόρτες ,θα βρει λύση φτιαγμένη να αντέχει. |Επέλεξε την δική σου. |βρες λοιπόν χώρο. |βρες χρόνο.|Και βρες επιτέλους τα κλειδιά σου! “ (Konstantinidou, 2020) [..] -How do you think we will survive? (the big divas)[..] It has not been exactly like this always (it just is) | Someone does not need to break glass doors, he will find a solution made to withstand. | Choose yours. | So, find space. | Find time. | And finally find your keys!” (Konstantinidou, 2020)
Γραφει ο Χρήστος Καλιετζίδης: “Άκου, μας βλέπουν, Τα μάτια μας γίναν τα μάτια τους. Αμφιβολία. Κενό. Eπανάληψη. Κενό. Γνώση. Κενό. Ελευθερία. Ειμαι ελεύθερος, ένας ακόμη ελεύθερος κρατούμενος. Γαλήνη στην οθόνη της ζωής μου………. ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!” Christos Kalietzidis writes: “Listen, they see us, Our eyes became their eyes. Doubt. Vacuum. Repetition. Vacuum. Knowledge. Vacuum. Freedom. I am free, another free prisoner. Peace on the screen of my life ………. I AM FREE!”
Προτεινόμενη ανάγνωση αυτός ο συλλογικός τόμος αλλά περισσότερο προτεινόμενη είναι η διαδικασία της μετατροπής και του μοιράσματος. This volume is strongly recommended. But highly recommended is also the conversion and sharing process.
Για την μεταποίηση των άρρητων και άυλων αισθημάτων σε ίχνη και ιχνογραφίες συν-αισθημάτων. For the transformation, meta-poesis, of implicit and intangible feelings into traces and signs of affections.
Μπορείτε να βρείτε το συλλογικό τόμο εδώ σε: ebook & book You can find the volume here: ebook & book
Αφιερωμένο στις σπουδάστριες και του σπουδαστές του μαθήματος, στη Φεδερίκα για τη συνεργασια, την Κατερίνα για το “στενάχωρο”, τη Χαρά και το Δώρο για τις μεταφράσεις. Dedicated to my students, Federica for the collaboration, Katerina for the concept, Chara and Doros for the translations.
References – students blogs
– Avdela, C. (2020). Μπαλκονια #λεξεις & διαγραμματα. [Blog] chrysaav. Available at: https://chrysaav.wixsite.com/etha/keimena [Accessed 24. 07. 2020].
– Girvalakis, G. (2020). Tο παραξένεμα [Strangeness]. [Blog] YOUR_YIRV. Available at: https://yorgos-yirvalakis.tumblr.com/post/621623143730184192/10%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BE%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%BC%CE%B1-18 [Accessed 24. 07. 2020].
– Kalietzidis, C. (2020). Ελεύθεροι κρατούμενοι. [Blog] chkalientzidis. Available at: https://chkalientzidis.wixsite.com/mysite?pgid=k9l9elwo-2c40e484-6118-48c1-80c9-361c7c075be7 [Accessed 24. 07. 2020].
– Konstantinidou, M. (2020). Aποδομήσεις, συνθέσεις και επικολλήσεις. [Blog] Maria Konstantinidou. Available at: https://www.behance.net/gallery/96311063/Ko [Accessed 24. 07. 2020].
– Kosma, A. (2020a). Το στενάχωρο | To stenáchoro [tight-space=distress]. [Blog] Imprográfika. Available at: https://imprografika.com/2020/03/22/to-stenachoro / [Accessed 24. 07. 2020].
– Kosma, A. (2020b). Τα ιστολόγια . [Blog] Eιδικά θέματα αναπαραστάσεων. Available at: https://eidanapara.tumblr.com/ [Accessed 24. 07. 2020].
– Rovina, I. (2020). Συνδιερεύνηση. [Blog] irovina. Available at: https://irovina.wixsite.com/blog/syn-diereynisi [Accessed 24. 07. 2020].
-Talahoupi, A. (2020). Λέξεις. [Blog] Asimina´s Experiments. Available at: https://asiminatal.tumblr.com/ [Accessed 24. 07. 2020].
Image captions
Fig.3, 4, 5, Karali Ioulia, Cartographies, 2020, CC0 Public Domain, Free for personal and commercial use. No attribution required. https://flowerwaterinks.tumblr.com/