«Στον έξω κόσμο που θα βγεις, έλα και πες τι βρήκες.» “En el mundo afuera donde vas a salir, ven y di lo que encontraste”.
Βγήκα για μια ανάγνωση κάτω από τον ήλιο. Salí a leer bajo el sol.
Να «διαβάσω» τα καινούργια «γραπτά» της Γιώτας Τεμπρίδου. Para “leer” los nuevos “escritos” de Giota Tembridou.
Βλέπεις αυτή τη φορά “έγραψε” και εικόνες: σχεδιάκια, σκετσάκια, μικροσχόλια, μικροζωγραφιές, μικρογραφίες, πικτογράμματα, γραφιστικές σημειώσεις, σημειάσεις, εικονογραφές, marginalia ή και doodles. Es porque esta vez “escribió” también unas imágenes: dibujitos, bocetos, croquis, micro comentarios, micropinturas, miniaturas, pictogramas, notas gráficas, notas de ilustraciones, marginales o garabatos.
Δηλαδή, αυτή τη φορά, οι γραμμές της πένας της Γιώτας δεν έγιναν γράμματα, δεν θέλησαν να συσχετιστούν με κάποιο φωνήεν ή σύμφωνο, αρνήθηκαν να ζευγαρώσουν και να γίνουν συλλαβές, αντιστάθηκαν σε παρατάξεις που θα τις μετέτρεπαν σε λέξεις και προτίμησαν να κινηθούν απείθαρχα, ασύντακτα, θα λέγαμε ακόμα και άναρχα. Es decir, esta vez, las líneas de la pluma de Giota no se convirtieron en letras, parece que no querían asociarse a una vocal o consonante, se negaron a emparejarse y convertirse en sílabas, se resistieron a ponerse en fila para formar palabras y preferieron moverse de modo rebelde, sin sintaxis, casi anárquico.
Από την άλλη, οι γραμμές που έγιναν σχέδια, και όχι λέξεις, ίσως κάτι να κρύβουν ή και να κρύβονται γιατί θέλουν να γράψουν για άλλα πράγματα, πιθανότατα ανείπωτα, άλαλα, άρρητα, άφωνα. Por otro lado, las líneas que se convirtieron en dibujos, y no en palabras, quizás están ocultando algo o se esconden porque quieren escribir sobre lo tácito, lo mudo, lo indecible, lo silencioso.
Σίγουρα οι αναγνώστες των ζικ ζακ γραμμών της Γιώτας κάτι από όλα αυτά θα υποψιάζονται και θα νιώθουν καθώς παρακολουθούν τις λαβυρινθώδεις, ζικ ζακ και χωρίς σκοπό διαδρομές. Seguramente los lectores de las líneas zig zag de Giota algo de todo esto sospechan y sienten mientras observan las rutas laberínticas, en zig zag y sin rumbo.
Είναι άραγε οι χαράξεις της οι διαδρομές του εγκλεισμού μας σε μινιατούρα; Acaso, ¿son sus grabados los caminos de nuestro confinamiento en miniatura?
Κλεισμένες στα διαμερίσματα, οριοθετημένες στον «προσωπικό» μας χώρο υποχρεωμένες σε ένα ασταμάτητο πέρα δώθε εδώ δίπλα μονάχα. Encerradxs en los apartamentos, limitadxs a nuestrx espacio “personal”, obligadx a una ida y vuelta solamente aquí y allá.
Οι άναρχες γραμμές της Γιώτας από μια άλλη πλευρά είναι φοβερά πειθαρχημένες (σε ισότητα μεταξύ τους), σε τάξη (τη δική τους φυσικά τάξη), με ρυθμό (τικ τικ τακ, στρίβουμε κάθε δυο ζικ ζακ), σε σταθερή ένταση και τόνο (μια απόχρωση) και κυρίως πάντα εντός κάποιων ορίων, εντός πλαισίων (επιβαλλόμενων ή αυτοεπιβαλλόμενων). Sin embargo las líneas anárquicas de Giota son a la vez terriblemente disciplinadas (en igualdad entre sí), en orden (su propio orden), con ritmo (tick tick, giramos cada dos zigzags), en constante intensidad y tono (un matiz) y principalmente siempre dentro de unos límites y un contexto (impuesto o autoimpuesto).
Μα αν εμείς και οι γραμμές βρισκόμαστε κάπως έτσι, εντός ορίων το σίγουρο είναι πως η Γιώτα έχει ξεφύγει από καιρό από τους περιορισμούς, όπως, και από πολλά δίπολα και στερεότυπα. Pero si nosotrxs y las líneas estamos condenadxs, dentro de unos límites la certeza es que Giota hace tiempo que se ha escapado de ellos como también de muchos dipolos y estereotipos.
Αν ως τώρα, οι αναγνώστες, την αναγκάζαμε να εξηγεί αν τα κείμενά της ανήκουν στα πεζά ή στα ποιήματα, οφείλουμε να παραδεχθούμε πως αυτή μας προσπέρασε και τώρα μας λέει «βρε ούτε πεζά, ούτε ποιήματα, ούτε κείμενα, ούτε σχέδια». Si hasta ahora nosotrxs, sus lectorxs, le hemos obligado a explicar si sus textos pertenecen a la prosa o a los poemas habra que admitir que ella nos ha superado y ahora nos dice “ni poemas, ni textos, ni dibujos”.
Μάθε τέχνη κι άστηνε, μα από εκείνη την τέχνη που δεν έχει κατηγοριοποιήσεις, μιλά με την ψυχή, τις ανάγκες, τις επιθυμίες, το σώμα που θέλει και γράφει όπως νιώθει. Aprende arte y rápido, pero de este arte que no tiene categorizaciones, habla con el alma, las necesidades, los deseos, el cuerpo que quiere y escribe según se siente.
«Τα ιογενή», ο τίτλος του βιβλίου μα και το βιβλίο, είναι σαφώς μεταλλαγμένα, έχουν κολλήσει, είναι μολυσμένα, στο γεννητικό τους κώδικα η εικονογράφηση των κειμένων μπερδεύτηκε με τα κείμενα των εικόνων και σκέφτομαι πως η συγγραφέας-σχεδιάστρια είναι κατά βάθος μια υφάντρα μάγισσα από το Σουφλί του Έβρου, που υφαίνει μεθοδικά με το δικό της τρόπο τα ν[ο]ήματά της. “Ta iogeni [los virales]”, el título del libro y el libro, están claramente mutados, infectados, en su código genital se ha fundido la ilustración de los textos con los textos de las imágenes y creo que la escritora-diseñadora es al fondo una bruja tejedora de Soufli de Evros (pueblo famoso por sus tejidos), que teje el método a su manera sus sentidos.
Μπορείτε να παραγγείλετε το νέο βιβλίο τη Γιώτας Τεμπρίδου, τα ιογενή από τις ακυβέρνητες πολιτείες.
Podéis pedir el nuevo libro de Giota, Los virales desde aquí.
Υ.Γ. Διαβάζω τη γιώτα από καιρό γιατί οι λέξεις της όταν φτιάχνουν φράσεις έχουν ένα κρυφό ρυθμό. Έτσι όταν κλείνω το βιβλίο αυτός μου έχει κολλήσει. Οπότε περπατώ και κουβαλώ ένα ρυθμό. Κοιτώ τα πράγματα γύρω μου και νομίζω πως τα ενώνω ακολουθώντας το ρυθμό της Γιώτας. Όπως τότε στο πρώτο της βιβλίο.
P.D. Llevo mucho tiempo leyendo los textos de Giota porque sus palabras llevan un ritmo oculto. Y, cuando cierro el libro se me pega. Αsí voy andando llevando un ritmo. Miro las cosas a mi alrededor y creo que las voy conectando según el ritmo de Giota. Como entonces en su primer libro.
