της Νικολέττας Πουλλή
Ένας βράχος εκεί, ένας πιο πάνω, άλλος πιο δίπλα. Και να παίρνει κάθε ένας από ‘μας μια θέση στους βράχους, και το κύμα να χτυπάει στα πόδια μας και ο ήλιος να καίει τα πρόσωπά μας.
Να νιώθουμε τη ζεστασιά της πέτρας και τη δροσιά του νερού και να είναι το βλέμμα απλανές και να νιώθεις πως δεν υπάρχει αύριο, δεν υπήρξε καν το χθες, υπάρχει μόνο η αιωνιότητα της στιγμής.
Κάπως έτσι δημιουργούνται οι μνήμες, οι θύμησες μιας στιγμής.
Και όλες οι αισθήσεις στο έπακρο, να νιώθεις τη ζωή, το νόημα της ύπαρξης κι ας μην μπορείς να το εξηγήσεις.
Και από αυτό το παραδεισένιο αλλά αόριστο τοπίο ξεπηδάνε τόποι, που εμείς οι ίδιοι τους δημιουργούμε, με τις αισθήσεις μας, με την ύπαρξή μας.
Αυτούς τους τόπους θα αναζητούμε ξανά και ξανά.
Y.Γ. Κι όπως λέει ένα πρόσωπο του βιβλίου Όλες οι μέρες:
«Η καλύτερη φωτογραφία είναι αυτή που δεν τράβηξες».
Η Νικολέττα Πουλλή είναι αρχιτέκτονας, ασχολείται με το τοπίο, την πόλη ενίοτε και με την μέταλ σκηνή.