Αυτό το κείμενο αφορά το σχέδιο σαν επιτέλεση-περφόρμανς- και όσους αγαπημένους/ες/x, πριν περίπου δύο χρόνια, βρεθήκαμε μαζί και στήσαμε μια αυτοσχέδια θεατρική σχεδιαστική σκηνή. Este texto está dedicado al dibujo como performance y a esos seres queridxs, que hace aproximadamente dos años, nos unimos y creamos una escena improvisada de un dibujo teatral.
Το έργο, σε αυτή την περίπτωση, ήταν μια συλλογική ζωγραφιά σε ζωντανή μετάδοση. Επίσης, ήταν ένα πείραμα να συνδεθούν οι αναλογικοί και οι ψηφιακοί καμβάδες. Kαι κυρίως, ήταν μια δοκιμή του «μεταμορφώνω ένα χώρο», «σχεδιάζω σε μεγάλη κλίμακα», «σχεδιάζω μαζί», παραξενεύω και παραξενεύομαι. La obra, en este caso, fue una pintura colectiva en transmisión en vivo. También fue un experimento para conectar el lienzo analógico con el “digital”. Y, sobre todo, fue una prueba de ‘transformar un espacio’, ‘dibujar a gran escala’, ‘dibujar juntos’, extrañar y extrañarse.
Με ψηφιακά μέσα (την ψηφιακή πλατφόρμα ομαδικού σχεδιασμού http://trazos.club/) σε προβολή και με αναλογικά μέσα σε ένα μεγάλο καμβά, ένα ανιαρό κομμάτι του αιθρίου της αρχιτεκτονικής σχολής της Ξάνθης στο ΔΠΘ μετατράπηκε σε θεατρικοζωγραφικό χώρο. Con los medios digitales (la plataforma de dibujo colectivo y digital http://trazos.club/) en proyección y análogicos en un gran lienzo una parte en desuso del patio de la Escuela de Arquitectura de la Universidad de Democritos se transformó en un espacio teatropictórico.
Χωρίς αμφιβολία θα συνεχίζουν να γράφονται πολλά για την ανεξήγητη χαρά που ωθεί τα σώματα να γράφουν, να κυλιούνται αφήνοντας σημάδια και χαράσσοντας φιγούρες. Sin duda, se continuará escribiendo mucho sobre la inexplicable alegría que impulsa a los cuerpos a escribir, rodar, dejar marcas y trazar figuras.
Εκείνο το βράδυ ήταν σουρρεαλιστικό από πολλές απόψεις: Το ταξίδι της Μαρθέλα από την Αργεντινή, δηλαδή, η αφορμή για αυτό το δρώμενο. Η συνειδητοποίηση ή υπενθύμιση πως οι χώροι υπάρχουν χάρη στους ανθρώπους και, ίσως, οι απρόσμενοι χώροι έχουν να κάνουν με ανθρώπους σε απρόσμενες καταστάσεις. Πως ο θεατρικός αυτός χώρος έγινε κατόπιν η “αίθουσα” μιας διάλεξης κι ενός διαλόγου. Και τέλος, εντύπωση μου έκανε ο αριθμός όσων είχαν την διάθεση, την περιέργεια και μάλλον την ανάγκη για αυτές τις σχεδιαστικές γραφές. Aquella noche fue surrealista en muchos sentidos: el viaje de Marcela desde Argentina, es decir, la quien propuso este evento. La comprensión o el recordatorio que los espacios existen gracias a las personas y, tal vez, que los lugares inesperados tienen que ver con personas en situaciones inesperadas.
Cómo este espacio teatral, más tarde, se convirtió en la “sala” para una conferencia y un diálogo. Y, por último, me impresionó la cantidad de personas que tenían las ganas, la curiosidad y quizás la necesidad de dibujar.
«Το σχέδιο είναι το άνοιγμα της φόρμας» [1]γράφει ο Jean-Luc Nancy. Ωστόσο οι φόρμες, όπως έγραφα κάποτε[2], δεν είναι μόνο οι γραμμές και τα σχήματα αλλά εκείνο το σώμα και η φόρμα του που ανοίγει καθώς εκ-φράζεται, εκ-γράφεται, εκ-φέρεται. “Dibujar es la apertura de la forma” [1]según Jean-Luc Nancy. Sin embargo, las formas, como escribía hace tiempo[3], no son solamente las líneas y los esquemas, sino ese cuerpo y su forma que se abre cuando se expresa, se ex-escribe.
Φυσιογνωμίες που μου ήταν σχετικά άγνωστες «ανέβηκαν στη σκηνή» για να «γράψουν» και να «γραφτούν», αποκαλύπτοντας τις καλλιτεχνικές τους πτυχές ή αλλιώς κάτι από εκείνο το άρρητο σώμα. Gente que era relativamente desconocida para mí “subió al escenario” para “escribir” y “escribirse”, revelando sus aspectos artísticos o, en otras palabras, algo de ese cuerpo inefable.
Από τη θεατρική παράσταση και το θεατρικό χρόνο συνήθως μένουν τα σκηνικά σε κάποια αποθήκη και κάποιες θολές αναμνήσεις. «Κάθε ανάμνηση μπορεί κάλλιστα να είναι αβάσιμη»[4] λέει ο Mlodinow στο βιβλίο του για το νέο ασυνείδητο. Οπότε, κάπου ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, από τα θραύσματα εκείνης της παράστασης έμεινε κυρίως εκείνη η έκπληξη: «έλα ρε, αλήθεια έγιναν όλα αυτά;». De las obras teatrales y del tiempo teatral, generalmente se quedan partes de la escenografía en un almacén y algunos recuerdos borrosos. “Cualquier recuerdo puede ser infundado”[5], dice Mlodinow en su libro sobre el nuevo inconsciente. Así que, entre la mentira y la verdad, de los fragmentos de esa performance matengo sobre todo aquella sorpresa: “Bueno, ¿eso realmente pasó?”.
[1] Nancy, Jean-Luc. The pleasure in drawing. Fordham University Press, 2013. p.11.
[2] [3]Kosma, Anthi. “Proyectar dibujando: Una aproximación fenomenológica del estado naciente del proyecto. Un estudio entre dos culturas arquitectónicas.” PhD diss., Arquitectura (2014). p. 109
[4] Mlodinow, Leonard. Κάτω από το κατώφλι: Το νέο ασυνείδητο και τι μας διδάσκει. Vintage, 2013.p, 74.
[5] Mlodinow, Leonard. Subliminal: How your unconscious mind rules your behavior. Παν. Εκδόσεις Κρήτης, 2019.p, 74.