Gr/Es__Αυτό είναι ένα κειμενάκι για τα ίχνη. Este es un textito sobre las huellas.
Τα ίχνη που αφήνουμε και δεν φαίνονται, τα αόρατα. Για τα ίχνη που σχεδιάζουμε αλλά και για όσα σχεδιάζουμε και κατόπιν δεν φαίνονται. Περάσματα, κινήσεις, κυκλοφορίες, διάδρομοι, μεταφορές, συνδέσεις, μηνύματα, ροές. Σχεδιάζω από το αρνητικό. Πρώτα τα ίχνη και μετά τα όρια, τα περιγράμματα εκείνα που θα εξασφαλίσουν τις στοιχειώδεις κινήσεις, τα αναγκαστικά περάσματα, τις βέλτιστες κυκλοφορίες, τις γρήγορες μεταφορές, τις ικανοποιητικές συνδέσεις, τις απαραίτητες ροές.
Las huellas que dejamos y no se ven, las invisibles. Sobre las huellas que diseñamos pero también, sobre las que después desaparecen. Pasajes, movimientos, lanzamientos, pasillos, conexiones, enlaces, mensajes, flujos. Dibujar desde lo negativo. Primero las huellas y después los límites, los contornos que asegurarán el paso de los movimientos elementales, los pases forzados, las circulaciones óptimas, las transferencias rápidas, las conexiones satisfactorias, los flujos necesarios.
«Τα πάντα ρει» και «ποτέ δεν μπαίνουμε στο ίδιο ποτάμι» (Ηράκλειτος). Mutatis mutandis, κάνοντας τις απαραίτητες αλλαγές. «Τα πουλιά κινούνται στον αιθέρα, τα ψάρια στο νερό, εμείς στο επίπεδο» (Bachelard). Η γη είναι σφαιρική από τον καιρό του Ερατοσθένη κι όσο αν η φαντασία και η τεχνολογία προσπαθούν είμαστε δέσμιοι, εκείνης της αυθαίρετης μονάδας, της βαρύτητας. Τόποι γεωγραφικοί, μα και τόποι φανταστικοί, μεταφορικοί, κυβερνητικοί και, ίσως, υπερβολικά βολικοί.
“Panta rei” y “nunca entramos en el mismo río” (Heráclito). Mutatis mutandis, haciendo los cambios necesarios. “Las aves se mueven en el éter, los peces en el agua, nosotros en la superficie” (Bachelard). La tierra es esférica desde la época de Eratóstenes y, a pesar de que la imaginación y la tecnología ayudan, todavía estamos condenados de esta medida arbitraria, de la gravedad. Lugares geográficos, pero también lugares ficticios, metafóricos, cibernéticos y, quizás, demasiado cómodos.
Η φαντασία κινείται σίγουρα πιο γρήγορα από εμάς, χωρίς τα εμπόδια και τις αντιστάσεις των υλικών. Συχνά νομίζουμε πως δεν αφήνει ίχνη και πως παράγει μόνο εικόνες. Μα τα ίχνη των εικόνων της είναι ικανά να μπερδεύουν το εδώ με το εκεί, το πραγματικό με το φανταστικό, να κάνουν το φανταστικό ελκυστικό και το πραγματικό συχνά αβάσταχτα ρεαλιστικό.
La imaginación, seguro, se mueve más rápido que nosotros, sin los obstáculos y la resistencia de los materiales. Uno piensa que la imaginación, no deja huellas que, solo produce imágenes. Sin embargo, las huellas de sus imágenes son capaces de confundir el aquí con el allí, lo real con lo ficticio, hacer el imaginario atractivo y a menudo lo real espantosamente pragmático.
Η Αριάδνη έδωσε στον Θησέα το κουβάρι. Για την Beatriz Colomina, η Αριάδνη είναι η πρώτη αρχιτέκτονας. Κι αυτό, όχι επειδή έκτισε αλλά, γιατί κατάλαβε «πώς λειτουργούν τα ίχνη;». Πως για να κτίσεις πρώτα πρέπει να καταλάβεις εκείνες τις κινήσεις, τις κινήσεις όσων είναι χαμένοι στις σπείρες των λαβυρίνθων. Για να μην πούμε βέβαια πως, για να καταλάβεις πρώτα πρέπει να αγαπήσεις.
Ariadne le dio a Thesea el hilo. Para Beatriz Colomina, Ariadne es la primera arquitecta. Y eso, no porque construyó, sino porque entendió “¿cómo funcionan las huellas?”. Y que para construir uno/a/x primero, tiene que entender esos movimientos, los movimientos de aquellos que están perdidos en las espirales de los labirintos. Para no decir que, para poder entender primero debes amar.
Είναι και εκείνα τα ίχνη που μας αφήνουν οι άλλοι. Το άγγιγμα τους, οι λέξεις τους, οι κινήσεις τους. Και τι να κάνεις με αυτά τα ίχνη; Έτσι που έγραψαν επάνω σου σαν να ήσουν πηλός; Τα ίχνη απέμειναν σαν ένα αρνητικό, η ανάγλυφη επιφάνεια μιας συνάντησης.
Existen también aquellas huellas que los “Otros” nos dejaron. Sus toques, sus palabras, sus movimientos. ¿Y qué puede uno hacer con estas huellas? Que se han escrito en ti como si estuvieras de barro. Las huellas permanecen como un negativo, la superficie, el relieve de un encuentro.
Είναι τα ίχνη των σχεδίων και αυτά ένα αρνητικό αφού αυτός/η/x που τα χάραξε δεν είναι πια εδώ μαζί τους. Είναι το ανάποδο. Ό,τι διαφαίνεται από μια κίνηση που γράφτηκε κάποτε. Από κάποιον που χάραξε και δεν βλέπουμε πια. Μένουν τα σχέδια σαν ίχνη από εκείνο το σώμα που δεν φαίνεται, που δεν μιλάει, που παρακολουθεί, που δεν σταματά να νιώθει, που κάτι θέλει να πει, που τόσα θέλω να του πω, που ωθεί, που δεν ξέρει πως. Τα ίχνη μεσολαβητές για τα ανείπωτα και τα αόρατα κυρίως όμως για όσα νιώθουμε, τα αισθητά, τα αισθητικά όσα δεν μπαίνουν στους αριθμούς και τις στατιστικές.
Son las huellas de los dibujos también un negativo, ya quien las trazó ya no está aquí con ellos. Son el reverso. Lo que se queda de un movimiento que una vez fue escrito. De alguien que los trazó y no vemos más. Los dibujos permanecen como rastros de ese cuerpo que no se ve, no habla, no deja de observar y sentir, de algo que quiere decir, que tanto quiero decirle, quién empuja y no sabe cómo. Las huellas mediadoras de lo indecible, lo invisible, pero sobre todo del sentir, de los sentimientos, lo sentido, la ‘aesthesis’ , la estética y todo que no encaja en los números y las estadísticas.
Και πως φτιάχνονται οι χώροι, χαράσσονται οι «συναισθηματικές τοπογραφίες» (Πικιώνης); Και τι γίνεται με εκείνα τα συναισθήματα και τους χώρους που αναπτύσσονται μέσα από τα δίκτυα, τις γραμμές των τηλεφώνων, των εικόνων κι εκείνων των μηνυμάτων. Και πρέπει, λέει, να γράψω για το σχεδιάζω. Γιατί αυτό το κείμενο είναι για τα πως, πως να λάβω υπόψη μου τα ίχνη, τα ίχνη πάνω σ’ αυτή τη γη, γιατί δεν είμαι ψάρι ούτε πουλί γιατί έχω ένα σώμα, που δεν έμαθε πως πρώτα νιώθω και μετά γράφω, πως χτίζω τόσο με το άυλο όσο και με το υλικό, και αντίστροφα, μα σίγουρα με όλα αυτά μαζί.
¿Y cómo se hacen los lugares, y se trazan las “topografías sentimentales” (Pikionis)? Y qué pasa con aquellos sentimientos y los espacios que se desarrollan en las redes, las líneas telefónicas, las imágenes y los mensajes. Pero debo, dicen, escribir sobre el dibujar. Porque este texto es sobre el cómo. ¿Cómo se puede tener en cuenta las huellas sobre la tierra porque no soy pez ni pájaro, porque tengo un cuerpo que todavía no ha aprendido que primero siento y luego escribo, que construyo tanto con lo material como con lo inmaterial y, al revés, y, desde luego con todos ellos juntos.
Και πως αυτό το σώμα θα μάθει να φτιάχνει χώρους, να κάνει τα ίχνη του να νιώθουν εκείνο το ίδιο αλλά και τον Άλλο, τους άλλους; Και μετά πώς θα βάλουμε μετά τα ίχνη μας μαζί; Πως θα μάθω να σχεδιάζω εκείνο το ανάμεσα; Αυτό που θα ‘ναι ικανό για να περάσουν οι Άλλοι, ο Άλλος; έτσι ώστε να κυκλοφορεί ελεύθερα, να αφεθεί στις ροές, να έχει τις κατάλληλες παροχές, να βρίσκει τα ίχνη, να νιώθει τις συνδέσεις, τις σχέσεις, να υπάρχει, να περι-πλέει και εκ-νέου να βρίσκει, να αφήνει, να διαβάζει, να ίχνογραφεί.
Με αφορμή τον πειραματισμό:_τα_ίχνη_των_αόρατων_κινήσεων_”σημειωματάρια κριτικής”_ΤΑΜ_ΔΠΘ. Anthi Kosma & Stavros Dendrinos 21/05/2018
A propósito de la experimentación:-las-huellas-de-los-movimientos invisibles_#CriticalNotebooks_arch_DUTH Anthi Kosma & Stavros Dendrinos 21/05/2018
κείμενο & σχέδια: texto & dibujos: anthokosmos