Οι εγκαταλελειμμένες λέξεις // Las palabras abandonadas

Συχνά όταν οι λέξεις φεύγουν από τις προτάσεις που συνθέτουν, όταν απεμπλέκονται από το νόημά τους, γίνονται ποίηση.

A menudo, cuando las palabras dejan las frases que forman parte y se desbloquen de su significado, hacen poesía.

Οι αιωρούμενες λέξεις, οι λέξεις στο κενό, οι ποιητικές λέξεις, οι λέξεις ξεκομμένες από τους συντακτικούς κανόνες δεν είναι απλά “λέξεις στον αέρα” ή “λόγια του αέρα” ή “αερολογίες”.

Las palabras flotantes, las palabras al vacío, las palabras poéticas, las palabras apartadas por la sintaxis no son solo “palabras en el aire” o “palabras vanas” [en griego palabras del aire] o “chorradas” [en griego aeropalabras].

Κάτι συμβαίνει με αυτές τις λέξεις νομάδες, τις ανυπότακτες και σίγουρα ασύντακτες.

Algo está sucediendo con estas palabras nómadas, insumisas y definitivamente agramáticas.

Δεν είμαστε ποτέ βέβαιοι/ες/x αν ψάχνουν ένα ταίρι να συμπληρώσουν το νόημά του, μια ομάδα λέξεων για συνθέσουν ένα νόημα πιο πλουραλιστικό ή, αν απλά προτιμούν να πλέουν ανάμεσα σε άλλες λέξεις. Δηλαδή αν προτιμούν ένα αλισβερίσι συντρόφων.

Nunca estamos seguros/as/x de si están buscando una pareja para complementar su significado, un grupo de palabras para sintetizar un significado más pluralista, o si simplemente prefieren navegar entre otras palabras. Es decir, si prefieren un cambio de parejas.

Το σίγουρο είναι πως δεν μπορούμε να μαντέψουμε: γιατί πάντα φεύγουν; Ποια περιέργεια, κινητήριος δύναμη ή επιθυμία τις σπρώχνει;

Lo cierto es que no podemos adivinar: ¿por qué siempre se van? ¿Qué curiosidad, fuerza motriz o deseo los empuja?

Όταν οι εγκαταλελειμμένες λέξεις σταθούν, έστω για λίγο, δίπλα σε κάποια άλλη λέξη φτιάχνουν μαζί κάτι σαν στίχο και, το πιο πιθανό ή αναγκαστικά, μια εικόνα.

Cuando las palabras abandonadas paran, aunque si fuera solo para un instante, al lado de otra palabra, juntas forman casi un verso y, muy probablemente o necesariamente, una imagen.

Αν πάλι οι λέξεις τύχει και σταθούν ανάμεσα στης γραμμές και τα χρώματα κάποιας εικονογράφησης τότε είναι που οι εικόνες μπερδεύονται.

Si por suerte las palabras paran entre las líneas y los colores de una ilustración es cuando las imágenes se confunden.

Και ψάχνουμε να βρούμε που αρχίζουν οι λογοτεχνικές και που οι φωτογραφικές ή οι εικόνες των ιχνογραφίσεων.

Y buscamos encontrar donde empiezan las imágenes literarias y donde las fotográficos, o las imágenes dibujadas.

Και μπλέκονται οι εικόνες, τα σημάδια με τα χρώματα και τα νοήματα με εκείνες τις αναμνήσεις που αναδύονται εκεί που κανείς δεν τις περιμένει.

Y se enredan las imágenes, los signos con los colores y los significados con aquellos recuerdos que surgen si que nadie los espera.

Κάπου εκεί, στις συχνά ατέλειωτες ώρες που «χαζεύουμε» τις εικόνες, είναι που οι λέξεις και οι γραμμές γίνονται το σπίτι μας.

En algún lugar por allí, a menudo durante las infinitas horas que “miramos” a las imágenes, es cuando las palabras y las líneas se convierten en nuestro hogar.

Γίνονται για εμάς σχεδόν το παν. Συχνά σ’ αυτές ή πάντα υπάρχει κάτι που μοιάζει με το σπίτι μας.

Son para nosotros casi todo. Con frecuencia en ellas o casi siempre hay algo que se asemeja a nuestro hogar.

Εκεί καταφεύγει η φαντασία. Εκεί ανοίγει ο ασκός με τις ονειροπολήσεις και περιδιαβαίνει από τα υπόγεια στις σοφίτες, τους διαδρόμους, ανοίγει τα παράθυρα κάθεται, νιώθει και γράφει.

Allí se refugia la imaginación. Allí se abre la bolsa de las ensoñaciones y va recorriendo desde los sótanos hasta las buhardillas, los pasillos, abre las ventanas, se sienta, siente y escribe.