Μια μέρα θα σου αφιερωσω όλη την__ Un día te voy a dedicar toda #BillieHoliday

*GR/ES  photos: Com 

“Παρασκευή βράδυ, 

“Viernes por la noche,

στην Εγνατία, διασταύρωση με Π.Π. Γερμανού. Μποτιλιάρισμα, φθινόπωρο, η γνωστή παραισθησιακή ψευδοέξαψη του επερχόμενου σαββατοκύριακου, ψιλοβρέχει. Φοιτηταριό μπανίζει τα «ενοικιάζεται», η κλούβα των ΜΑΤ σε εγρήγορση, τον κόβω για 25άρη. Κατεβαίνει από Ιασωνίδου, μέτριο ανάστημα, σνίκερς, βερμούδα, σακίδιο στον ώμο, καουμπόης της urbania, βγάζει τον μαρκαδόρο και σημαδεύει. Πυροβολεί: «MIA MEΡΑ ΘΑ ΣΟΥ ΑΦΙΕΡΩΣΩ ΟΛΗ ΤΗΝ ΜΠΙΛΙ ΧΟΛΙΝΤΕΪ».

en la Egnatia intersección con la calle P.P. Germanou. Atasco, otoño, la conocida ilusoria pseudoestesis del próximo fin de semana, llovizna. Estudiantes miran los “se alquila”, el vehículo antidisturbios en alerta, calculo que tiene 25. Desciende por la calle Iasonidou, mediana estatura, snikers, pantalones cortos, mochila al hombro, vaquero de la urbania, saca su pluma y marca. Dispara: “Un día te voy a dedicar toda Billie Holiday”.

Μαγεύομαι! Για δες τον γάτο, λέω μέσα μου, στ’ αρχίδια του η κρίση, ο νταλγκάς του δεν είναι το επίδομα, η θέρμανση, το καρτέλ των σούπερ-μάρκετ, η επιμήκυνση, η πολυτελής χέστρα του πρύτανη Μυλόπουλου, όσα απασχολούν τον κόσμο, τους εκφωνητές στα ράδια και την ΤV, που υπαγορεύουν το τέμπο. Δε χαράμισε, ούτε αστόχησε ένα γράμμα. Δεν μπογιάτισε «ΚΝΕ», «Εξέγερση», «Κάτω το Μνημόνιο», «Έξω οι ξένοι», «Αίμα, τιμή», «ΠΑΟΚ 4» ή μια βαθυστόχαστη παπαριά περί «Art is everything and everything is Art». Όχι τέτοιες μπούρδες. Μόνο «MIA MEΡΑ ΘΑ ΣΟΥ ΑΦΙΕΡΩΣΩ ΟΛΗ ΤΗΝ ΜΠΙΛΙ ΧΟΛΙΝΤΕΪ».

Alucino! Mirale, me digo, el gato, a sus bolas la crisis. Su bravuconería no tiene que ver con las subvenciones, la calefacción, el supermercado, la elongación, el lujoso cagadero del rector Mylopoulos, todas estas cosas que preocupan a la gente, los locutores de la radio y de la televisión, que dictan el ritmo del juego. No malgastó ni perdió ni una letra. No pintó “KNE” (jovenes del partido comunista), “Revolución”, “Contra el Memorando”, “Fuera los extranjeros”, “Blood, Price”, “PAOK 4” o un verso sofisticado tipo «El arte es todo y todo es arte». No, nada de este tipo de burradas. Solamente “UN DÍA TE VOY A DEDICAR TODA BILLIE HOLIDAY”.

Μάρκαρε τον δρόμο, της έστειλε το μήνυμα -όμως ποια είναι αυτή η αράγιστη καρδιά από μπετόν που δεν συγκινείται και που το αγόρι ονειρεύεται να ακούσει τα μπλουζ μαζί της, αγκαλιά στο κρεβάτι; Mε στόρια χαμηλωμένα σαν πολεμιστές που θα τους φρουρούν από τα likes, τα posts και την ηλίθια βοή του κόσμου. Μόνο Μπίλι Χολιντέι, σοκολάτες σώματα και φιλιά.

Trazó la calle, le envió el mensaje -sin embargo ¿cuál es este corazón no rayado, de hormigón, que no se mueve y que el niño sueña escuchar junto con ella los blues, abrazados en la cama? Con las persianas bajadas como guerreros que les protegerán de los “me gusta”, los posts y el ruido estupido de la gente. Solo Billie Holiday, chocolates, cuerpos y besos.

Εκείνη τη Παρασκευή, που το φθινόπωρο και τα σύννεφα κοντοζύγωναν ράθυμα και ραχατλίδικα σαν γάτες και το μέλλον έδειχνε να έχει την ίδια αξία και εγκυρότητα με μια ακάλυπτη επιταγή, ξαναβρήκα στη Θεσσαλονίκη έναν ρομαντισμό και μια ποίηση που μόνο η μητρόπολη ξέρει να σου την προσφέρει απλόχερα. Σαν το τζιζζζ που κάνουν τα γυμνά καλώδια όταν φιλιούνται, και ο σπινθήρας αστράφτει, όπως οι πρώτοι κεραυνοί της σεζόν που λίγες ώρες αργότερα χτύπησαν τον Χορτιάτη. […]

Aquel viernes, que el otoño y las nubes acercaban con indolencia y vagamente como los gatos y el futuro parecía tener el mismo valor y validez con un cheque sin fondos, encontré de nuevo en Salónica un romance y una poesía que sólo el metrópolis sabe ofrecer generosamente . A medida que el tzizzz que hacen los cables pelados al besar, y la chispa brilla, como los primeros relámpagos de la temporada que unas horas más tarde golpearon a Hortiatis. […]

Δευτέρα πρωί, στο ραδιόφωνο, πρωινή εκπομπή, 7 καφέδες και 279 τσιγάρα για να ξυπνήσω. Γιατί όχι; σκέφτομαι, και ρίχνω μια Μπίλι Χολιντέι διηγούμενος την ιστορία του συνθήματος.

Lunes por la mañana, el programa de la radio, 7 cafés y 279 cigarrillos para despertarme. ¿Por qué no? pienso, y lanzo una Billie Holiday narrando la historia de la consigna.

Και αποφασίζω για πλάκα να πω «Καλημέρα σας, Δευτέρα είναι, αλλά του ’42 και όχι του ΄12, με τέτοιο ντέρτι και τέτοια πρέσα που σφίγγει την καρδιά του κόσμου». Και μετά Λαβέρν Μπέικερ και Τόνι Μπένετ, «From Rags To Riches», θανατερές ορχήστρες από την εποχή της Ύφεσης και του Great Depression.

Y decidí por diversión decir “Buenos días, lunes, pero de ’42 en lugar de ´12, con tanto agobio y pena que aprieta el corazón del mundo”. Y después Laverne Baker y Tony Bennett, «From Rags To Riches», orquestas mortales desde la época de la recesión y de la Gran Depresión.