ES/GR
De aquello no quedó nada.
Από εκείνο δεν έμεινε τίποτα.
Solamente un rollo de papel grande encima de una mesa. Un rollo que parecía como una alfombra mal doblada. Una alfombra fuera de la temporada. O como si de todo aquello, de aquellos años de la infancia cuando nos tumbábamos y jugabamos en las alfombras ¿recuerdas? Ahora quedan solamente memorias y recuerdos borrosos.
Μόνο ένα μεγάλο ρολό χαρτί πάνω στο τραπέζι. Ένα ρολό που έμοιαζε με χαλί τυλιγμένο κάπως πρόχειρα. Ένα χαλί, εκτός εποχής-σε λάθος εποψή. Ή πως όλο εκείνα, εκείνα τα παιδικά χρόνια που κυλιόμασταν και παίζαμε πάνω στα χαλιά, θυμάσαι; Τώρα μένουν μόνο θολές μνήμες, αναμνήνεις.
No recuerdo exactamente qué pasó. De repente todos empezaron a echar colores sobre aquel rollo de papel.
Δεν θυμάμαι τι ακριβώς συνέβει. Ξαφνικά όλοι άρχισαν να πετούν χρώματα πάνω σε εκείνο το ρολό.
Cuando levantaba la mirada pensaba que algo de común tendríamos con aquellos artistas que se llamaban “les fauves”, en español las fieras. Fovismo, tendrá algo que ver con la palabra griega FOVOS, miedo. Desde luego daba miedo ver 12 personas fuera de control, en plan salvaje tirando colores. Sin embargo, luego cuando perdía la “gran imagen” y empezaba a mirar algún trocito dentro del caos pudiera “leer” y reencontrar las huellas de mis compañeros. Dentro de este caos a menudo las huellas de Eva, las manchas de Francisca u otros eran siempre reconocibles, o al menos en un principio
Όταν σήκωνα το βλέμμα σκεφτόμουν πως μάλλον κάποια σχέση θα έχουμε με εκείνους τους καλλιτέχνες που ονομαζόντουσαν φωβιστές, άγρια θηρία. Φωβισμός, κάτι θα έχει ίσως να κάνει με την ελληνική λέξη ΦΟΒΟΣ. Το δίχως άλλο, να βλέπεις 12 άτομα εκτός ελέγχου που με τρόπο άγριο να πετουν χρώματα και να βάφουν είχε κάτι το τρομακτικό. Ωστόσο, όταν έχανα την «μεγάλη εικόνα» και άρχιζα να κοιτώ κάποιο κομματάκι της μπορούσα και πάλι μεσα στο χάος να «διαβάσω», να ξανασυναντήσω τα ίχνη των φίλων μου. Μέσα στο χάος μπορούσα, μέχρι κάποιο σημείο να διακρίνω τα ίχνη της Εύας, τις κηλίδες της Φρανθίσκα ή κάποιου άλλου.
Y frente a este «ataque» gráfico realmente no sabía qué hacer. Había muchos momentos que me dedicaba a repetir unas líneas con un rotulador gordo. Nada más para pretender que dentro de aquel caos y territorio de libertad pudiera también caber algo de repetición, supuesto orden o ritmo clásico.
Και απέναντι σε αυτή την γραφιστική «επίθεση» πραγματικά δε ήξερα τι να κάνω. Υπήρχαν πολλές στιγμές που απλά επαναλάμβανα γραμμές με έναν χοντρό μαρκαδόρο. Ισως για να προσποιηθώ πως μέσα σε εκείνο το χάος και το πεδίο ελευθερίας μπορούσε επίσης να χωρέσει λίγη επανάληψη, υποτιθέμενη τάξη ή ένας κλασσικός ρυθμός.
Pues me quedé mirando aquel rollo pensando toda aquella bibliografía, sobre como del dibujo cada vez se habla más del dibujar, más acción y no solamente como un objeto o la imagen de un objeto. Como un dibujo realmente es lo que queda de una danza frenética. Del placer del dibujar. Del co-dibujar, dibujar juntos, uno al lado del Otro. El dibujar como movimiento liberador. Imprográfika como graphic [jazz] band donde uno “responde” a la melodía del otro. Y luego el extrañamiento, el asombro frente a lo que el otro ha hecho, y frente a lo que todos juntos conseguimos hacer, εl esfuerzo de “colaborar” con sus huellas, sus melodías, “responder”, “participar” al “planteamiento” de unas manchas. Llamamos una vez aquel territorio de manchas, “Castilla-Las Manchas”, comunidad autónoma, la tierra de Don Quijote y de otros seres románticos.
Έμεινα κοιτώντας εκείνο το ρολό, το μαγικό χαλί σκεφτόμενη όλη εκείνη τη βιβλιογραφία γυρω απο το πως το σχέδιο νοείται πια περισσότερο ένα σχεδιάζω μια κίνηση κι όχι μόνο ένα αντικείμενο ή η εικόνα ενός αντικειμένου. Πως το σχέδιο στην ουσία είναι ένας ξέφρενος χορός. Για την ευχαρίστηση του σχεδιάζω. Για τον συν-σχεδιάζω, το σχεδιάζω μαζί, ο ένας δίπλα στον Άλλο. Το σχέδιο σαν κίνηση, απ-ελευθέρωση. Το ιμπρογράφικα σαν μια γραφιστική [τζαζ] μπάντα όπου ο ένας «απαντά» στις μελωδίες του άλλου. Και μετά το παραξένεμα, το ξάφνιασμα απένα στον Άλλο, σε αυτό που ο Άλλος έχει κάνει, και απέναντι σε ότι όλοι καταφέραμε να κάνουμε, στην προσπάθεια συν-εργασίας με τα ίχνη, τις «μελωδίες», «απαντώντας», «συμμετέχοντας» στην «χωροθέτηση» κηλίδων. Πάνε χρόνια που είχαμε ονομάζει ένα παρόμοιο πεδίο κηλιδων «Καστίγια Λα Μάντσας» [από το Καστίγια Λα Μαντσα, όπου Μάντσα σημαίνει κηλίδα], αυτόνομη περιοχή, η γη του Δον Κιχώτη και άλλων ρομαντικών πλασμάτων.
performance 22/06/2017, Madrid, #artbattalion #festival #whitelab
participants: Isabel Rodriguez Banda, Ana Izquerdo Sanz, Francisca Varela, Joaquín Lombardero, Mirco Colona, Eva de Miguel Aleman, Anthi Kosma, Jose Rubio Mira, Sonia Delgado Berrocal, Nora Raquel Martin, videos Carmen Luna, live streaming Federica Martela
