ES/GR
Sobre el taller “Special Editions” en EINA University School of Design and Art
Για το εργαστηρι “Special Editions” στην ΕΙΝΑ University School of Design and Art
Existen algunos momentos en los que las comidas “familiares” llegan a ser insoportables. Por supuesto, es posible que el resto de nuestras vidas no buscamos otra cosa que sentir algo de aquel amor mutuo y evidente en aquellas comidas familiares.
Υπάρχει κάποιες στιγμές που τα «οικογενειακά» γεύματα γίνονται αφόρητα. Βέβαια μπορεί στην υπόλοιπη ζωή μας να μην ψάχνουμε άλλο παρά να νιώσουμε ξανά κάτι από την αμοιβαία αγάπη που ήταν τόσο αυτονόητη στα οικογενειακά εκείνα γεύματα.
Así que cuando acabaron las preocupaciones acerca de si la mesa se había puesto bien, si habían sillones, papeles, vasos, colores e instrucciones para todos, si la casa estaba arreglada y qué pasaría si viniera alguien sin invitación empecé a preguntarme.
Έτσι αφού τέλειωσαν οι αγωνίες για το αν το τραπέζι στρώθηκε σωστά, αν υπάρχουν θέσεις, χαρτιά, ποτηράκια, χρώματα και οδηγίες για όλους αν το σπίτι είναι συγυρισμένο και για το τι θα γίνει αν έρθει κάποιος απρόσκλητος επισκέπτης άρχισα να αναρωτιέμαι.
Tal vez esta mesa de las “ediciones especiales” [Special Editions] ¿podría escapar de las típicas comidas “familiares”? ¿Serán sus miembros dispuestos a abrir sus corazones? ¿Iban a comunicar sus últimas noticias y hablar de aquellas viejas? ¿Sacarían a la luz los recuerdos de aquellos papeles que hojeaban los primeros años de la infancia? Tal vez, ¿Conseguirán hablar de sus últimas aventuras poéticas?
Αυτό το τραπέζι των “ειδικών εκδόσεων” [Special Editions] θα ξέφευγε από τα τυπικά «οικογενειακά» γεύματα; Άραγε τα μέλη του θα άνοιγαν την καρδιά τους; Θα μιλούσαν για τα τελευταία τους νέα αλλά και για εκείνα τα παλιά; Για τις αναμνήσεις από εκείνα τα χαρτάκια που ξεφύλλιζαν τα πρώτα παιδικά χρόνια; Άραγε θα κατάφερναν να μιλήσουν για τα τελευταία τους ποιητικά κατορθώματα;
Los chefs se han puesto muy de moda. ¿Pudiera “servir” un plato, un menú capaz de irritar sus papilas “gustativas” gráficas?
Οι σεφ είναι της μόδας. Θα κατάφερνα άραγε να τους σερβίρω ένα πιάτο, ένα μενού που θα μπορούσε να ερεθίσει τους γραφικούς “γευστικούς” τους κάλυκες;
Por supuesto, la mesa estaba puesta por otra razón. Un taller es el lugar donde muchas personas trabajan juntas, donde uno al lado del Otro fabrican objetos.
Βέβαια, το τραπέζι στήθηκε για άλλο λόγο. Ένα εργαστήρι είναι ο τόπος που πολλοί άνθρωποι δουλεύουν μαζί, φτιάχνουν μαζί ο ένας δίπλα στον άλλο αντικείμενα.
A esta definición se refiere en gran medida R. Sennet en su libro “El Artesano” y a esta se ha basado este taller.
Αυτό τον ορισμό πραγματεύεται σε μεγάλο βαθμό ο Ρ. Σεννετ στο βιβλίο του «ο τεχνίτης» και με αυτό το σκεπτικό στήθηκε και αυτό το εργαστήρι.
El uno junto al otro, “comiendo” alrededor de una mesa que se ha “puesto” para indicar que somos una comunidad de diseñadores. Lo que puede suceder en esta mesa creativa y común, en esta “Agapē”* (amor) no es fácil ni puede suceder cuando estamos solos dibujando frente a un papel o una pantalla.
Κάπως έτσι, ο ένας δίπλα στον άλλο, «τρώγοντας» γύρω από ένα τραπέζι που «στρώθηκε» για να επισημάνει πως είμαστε μια κοινότητα, κοινότητα σχεδιαστών, πως αυτά που μπορούν να συμβούν σε αυτό το κοινό τραπέζι, σε αυτή την «αγάπη*» δεν είναι εύκολα ή είναι άλλα από αυτά που μπορεί να συμβούν όταν βρισκόμαστε μόνοι μπροστά σε ένα χαρτί, μια οθόνη.
Así, en esta “comida” gráfica los Otros tuvieron un efecto casi mágico. Quizás porque cuando los demás “dejan sus manos libres” y “abren su corazón” es cuando aparecen imágenes inesperadas y extrañantes. Más bien, es cuando aparece nuestra parte creativa, aquella que tanta necesidad tenemos y que tan a menudo perdemos.
Κάπως έτσι συνέβει σε μεγάλο βαθμό και σε αυτό το γραφιστικό «γεύμα». Οι Άλλοι είχαν μια μαγική επίδραση. Ίσως γιατί όταν οι Άλλοι όταν «αφήνουν τα χέρια τους ελεύθερα» κατά το «ανοίγουν την καρδιά τους» είναι που εμφανίζονται απρόσμενες εικόνες, ή που πιο σωστά καταφέρνει και εμφανίζεται εκείνο το δημιουργικό κομμάτι του εαυτού μας, αυτό που τόση ανάγκη έχουμε και που τόσο συχνά χάνουμε.
Así se han “escuchado” viejas historias, aparecieron nuevos “sabores” y muchos tuvieron la oportunidad de reescribir viejos cuentos en nuevos formatos. Durante la comida algunos salieron a fumar. Dos se han aburrido y se fueron relativamente pronto dejando unas “manchas dolorosas” en la mesa. Otros dos produjeron tanto que tuvieron que “comer” en unas mesas al lado. Creo que la mayoría ha “comido” demasiado, dado que no pararon de pedir más papel y colores. El visitante sociólogo, Octavi Rofes, no dejo de tomar notas. La fotógrafa, Jo Milne, a pesar de estar ocupada en otro cargo en la sala del al lado ha grabado casi todo.
Έτσι ακούστηκαν αφηγήσεις, εμφανίστηκαν νέες γεύσεις πολλοί βρήκαν την ευκαιρία να ξαναγράψουν παλιές ιστορίες σε νέα φορμάτ. Κατά τη διάρκεια του γεύματος κάποιοι βγήκαν για κάπνισμα, δυο νομίζω βαρέθηκαν και έφυγαν σχετικά νωρίς αφήνοντας μια «πονεμένη κηλίδα», μια δυο πήραν το φαγητό σε ένα πιο δίπλα τραπέζι, νομίζω πως πολλοί έφαγαν του σκασμού αφού ζητούσαν ολοένα και μεγαλύτερο χαρτί και περισσότερα χρώματα. Ο επισκέπτης και κοινωνιολόγος, Octavi Rofes, δεν σταμάτησε να κρατά σημειώσεις. Η φωτογράφος, Jo Milne, παρά το φόρτο εργασίας στη διπλανή αίθουσα κατέγραψε σχεδόν τα πάντα.
Y parece que, si algo se ha quedado de esta, y otras parecidas, comida-gráfica familiar es, sin duda, el sabor de algo “hecho en casa”, algo que llevamos siempre con nosotros y que sin embargo no ocurre tan a menudo, ni consigue salir hacia afuera. Queda también al final un “ruido”, un pequeño “bullicio” de esos momentos donde todos “hablan” juntos mientras los papeles se cortan sin parar, los pinceles luchan sobre qué color les queda mejor y mientras Claudio busca la aguja de la abuela para preparar pop-up ediciones.
Νομίζω πως αν κάτι έμεινε από αυτό, και άλλα παρόμοια, οικογενειακά γραφιστικά γεύματα είναι το δίχως άλλο η γεύση από κάτι το «σπιτικό», κάτι που πάντα είναι μαζί μας αλλά και που ίσως δεν εμφανίζεται τόσο συχνά προς τα έξω. Μένει νομίζω τελικά κι ένας πολύ ευχάριστος «θόρυβος», σαν «βοή» από εκείνες τις στιγμές που «μιλούν» όλοι μεταξύ τους, που τα χαρτάκια κόβονται χωρίς σταματημό, που τα πινέλα τσακώνονται για το πιο χρώμα τους ταιριάζει καλύτερα καθώς ο Κλαούντιο ψάχνει τη βελόνα της γιαγιάς για pop-up εμφανίσεις.
Taller dedicado a la lucha por la “libertad de las manos y el poder de los signos”
Εργαστήρι αφιερωμένο στον αγώνα για την «ελευθερία των χεριών και τη δύναμη των σημείων»
*Agapē. En los primeros tiempos del cristianismo, ágape también significaba una comida en común, que es el significado que conserva en la actualidad: comida, banquete.
*Aγάπες ονομάζονταν οι κοινές εστιάσεις οι οποίες τελούνταν στις Χριστιανικές κοινότητες από τον πρώτο αιώνα.
