Este post está dedicado a mi amigo Gonzalo y a aquella mañana donde tuvimos la suerte de asistir en el aparecer de la danza de un tribu libre y soñadora.
Αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο στο φίλο μου Γκονθάλο και σε εκείνο το πρωινό όπου είχαμε την τύχη να βρεθούμε μπροστά στο χορό μιας φυλής ελεύθερης και ονειροπόλας.
Este mural se realizó un sábado en un barrio situado en los límites de la ciudad. En los bordes entre la ciudad y el campo, las áreas urbanas y las urbanizables, las construcciones oficiales y las de autoconstrucción, allí donde la ciudad se auto fábrica por necesidad. El mural fue parte de la acción vecinal de “Arquitectura Sin Fronteras” y los vecinos de la Cañada Real como fortalecimiento del sentido de pertenencia.
Αυτή η τοιχογραφία πραγματοποιήθηκε ένα Σάββατο σε μια γειτονιά στα όρια της πόλης. Στα σύνορα ανάμεσα στην πόλη και τον κάμπο, το αστικό τοπίο και την ύπαιθρο, τις νομικές και τις αυθαίρετες κατασκευές εκεί όπου η πόλη γεννιέται και αυτοοργανώνεται, ανεπίσημα και από ανάγκη. Η τοιχογραφία ήταν μέρος της δράσης σε επίπεδο γειτονιάς από τους «Αρχιτέκτονες Χωρίς Σύνορα» και τους κατοίκους της Cañada Real για την ενίσχυση της παραμονής τους.
El mural surgió de manera espontánea para decorar el jardín de una pequeña “plaza” que alberga acciones de esta comunidad a los límites.
Η τοιχογραφία προέκυψε αυθόρμητα για να στολίσει τον κήπο μιας μικρής «πλατείας» ενός χώρου που προσπαθεί να στεγάσει-φιλοξενήσει τις δράσεις αυτής της κοινότητας στα όρια.
Se llama “el mural de Gonza” porque fue él que tomo la iniciativa y dio el primer paso para que empiece esta danza.
Ονομάζεται «η τοιχογραφία του Γκόνθα» γιατί ήταν αυτός που πήρε την πρωτοβουλία κι έκανε το πρώτο βήμα για να «συρθεί» αυτός ο «χορός».
Genealógicamente las figuras de Gonza pertenecen a aquellas “familias” pictóricas junto con “el jardín de las delicias” del El Bosco, “la danza” de Henri Matisse, “las mujeres en África” de Miquel Barcelo y, quizás también las agrupaciones de figuras del El Greco .
Γενεαλογικά οι φιγούρες του Γκόνθα θα λέγαμε πως έχουν σχέση με «τον κήπο της Εδεμ» του El Bosco, “τον χορό” του Henri Matisse, τις «αφρικανές» του Miquel Barcelo αλλά και, γιατί όχι, τα συμπλέγματα με φιγούρες του Ελ Γκρέκο.
Lo común entre estas imágenes es que “hablan” de un grupo de personas, de una comunidad. Parece que tienen que ver con el sueño del grupo, del “estar juntos”, del colectivo hasta las luchas sociales, pero también y sobre todo de la fiesta, una “fiesta de pueblo”.
Το κοινό σε όλες αυτές τις εικόνες ειναι ότι «μιλούν» για ένα σύνολο ατόμων, για μια κοινότητα. Μοιάζει να έχουν να κάνουν με το όνειρο της ομαδας, του «βρισκόμαστε μαζί», της συλλογικότητας, γιατί όχι των κοινωνικών αγώνων αλλά πιο πολύ με μια γιορτή, ένα πανηγύρι.
Las figuras del mural participan en una fiesta, pero al mismo tiempo el mural se presenta como lugar de fiesta. Es decir, en el pintar a gran escala-superficie se celebra también la libertad del movimiento de los gestos.
Οι φιγούρες της τοιχογραφίας συμμετέχουν σε μια γιορτή αλλά και η ίδια η τοιχογραφία είναι μια γιορτή. Γιατί στη ζωγραφική σε μεγάλη κλίμακα-επιφάνεια γιορτάζεται η ελευθερία των κινήσεων του σχεδιαστή.
Las figuras de Gonzalo bailan en su “jardín”. Son finas y entre ellas no hay jerarquía o una protagonista. Se mueven todas juntas en una dinámica casi etérea. Lo que une y “despega” las figuras no es su esquema/perfil sino más aquellas relaciones que les permiten moverse y soñar el mundo como una fiesta y una manera de co-existir felices.
Οι φιγούρες του Γκονθάλο χορεύουν στον δικό τους «κήπο». Είναι φίνες και ανάμεσά τους δεν υπάρχει ιεραρχία, ούτε κάποιος πρωταγωνιστής/τρια. Κινούνται όλες μαζί σε μια δυναμική σχεδόν αιθέρια. Αυτό που ενώνει και «απογειώνει» τις φιγούρες δεν είναι τόσο το σχήμα τους όσο οι μεταξύ τους σχέσεις αυτές που τις ενώνουν και τους επιτρέπει να κινούνται και να ονειρεύονται έναν κόσμο, μια γιορτή, έναν τρόπο να συνυπάρχουμε ευτυχισμένοι.
//
Gonzalo es parte del grupo improvistos
