homeless love

Που βρίσκεται η στέγη; 

¿Dónde está el techo? 

Το στεγαστικό: ανάγκη, πρόβλημα, συνθήκη, δικαίωμα. Κέλυφος, τοίχος, αγκαλιά, ματιά. Η ανάγκη για εκείνο τον τόπο που τον συναντάς ξαφνικά και νοιώθεις σαν να βρίσκεσαι και πάλι εκεί. Σε εκείνο το γνωστό καταφύγιο. Σε εκείνο το σπίτι που είναι όλοι ευπρόσδεκτοι, που δεν χρειάζεται να πεις πολλά γιατί με κάποιο τρόπο οι «συγκάτοικοι» εκεί σε καταλαβαίνουν, γνωρίζουν ακόμα και εκείνες τις παράξενες πλευρές σου.

Vivienda: es una necesidad, un problema, un condicionante, un derecho. Y un Soporte, un muro, un abrazo, una mirada. Está en la necesidad de aquel lugar que se puede encontrar de repente y en el que te sientes como si estuvieras otra vez allí, ése lugar conocido, ese refugio, esa casa donde todos están bienvenidos, donde no es necesario decir mucho, porque de alguna manera los “compañeros de piso” allí te comprenden, saben de ti hasta tus rarezas y más.

Είναι η «στέγη» εκείνες οι σχέσεις, ή μήπως «στέγη» είναι η ανάμνηση εκείνης της εικόνας. Εκείνα τα παράξενα χνάρια που τα κοιτάμε αλλά δεν βλέπουμε πως ποια δεν είναι τα ίδια, πως δεν έχει απομείνει από εκείνη την «κατασκευή» πια τίποτα. Αλλά εμείς εκεί επιμένουμε, και συχνά παραπονιόμαστε για κάτι που δεν υπάρχει πια. Περπατάμε στην γειτονιά των παιδικών χρόνων, ακούμε τις φωνές από το κρυφτό, αλλά κανείς δεν προσέχει πως η κληματαριά της κυρα Λίτσας είναι πενταώροφη πολυκατοικία ή πώς το λίγο χώμα στην πλατεΐτσα έχει αντικατασταθεί με φρεσκογυαλισμένο ξύλο ιρόκο με το πρόσχημα να αντέχει στο χρόνο.

¿Son el “Techo” aquellas relaciones? ¿O es “Techo” es el recuerdo de aquella imagen? Aquellas huellas raras que a menudo miramos, pero que ya no somos capaces de ver, ya que no son las mismas, de aquellas “construcciones”, ya no queda mucho. Sin embargo, nosotros allí insistimos, y a veces también nos quejamos de que algo ya no existe. Andamos en el barrio de la infancia escuchando todavía las voces de los juegos de escondite. Nadie presta atención en que la terraza de la señora Litsa ya no existe, y que el trocito de tierra en la placita se ha sustituido por madera de iroko, pintada con barniz especial para exteriores porque así  aguantará mejor al paso del tiempo.

Τι είναι αυτό που τόσο πολύ μου λείπει; Αυτό που ενώ φτάνει με την αγκαλιά του Άλλου, την ίδια στιγμή  δεν είναι ποτέ αρκετό; Την εικόνα εκείνης της «στέγης», εκείνου του «σπιτιού» δεν μπορείς εύκολα να τη δείξεις στους Άλλους. Ποτέ δεν φαίνονται όλες της οι όψεις και αν και μόνο μαζί με κάποιον/ους Άλλο/ους μπορείς να τη χτίσεις ποτέ κανείς δεν γνωρίζει όλες της τις πτυχές.

¿Qué es lo que echo de menos tanto? ¿Aquello que es suficiente con el abrazo del Otro, pero que al mismo tiempo nunca es suficiente? La imagen de aquella “casa” no es fácil de mostrar a los Otros. Nunca se ven todos sus lados, y a pesar del hecho de que solamente la puedes construir con alguien/os, Otro/os sabrán de todos sus rincones.

Ίσως να είναι πιο πολύ ένα εσωτερικό, που ανοίγει όπως όταν κλείνουμε τα βλέφαρα. Εκείνο το σκοτάδι που που μας αγκαλιάζει, που δεν αφήνει κανέναν άλλο να το διακόψει, κανέναν να εισβάλει. Λέγονται και καταφύγια γιατί έχουν στραφεί κατά της φυγής ή κάτι τέτοιο προσποιούνται αφού εκεί μαζεύονται φυγάδες, κυνηγημένοι με την ελπίδα πως θα μειωθούν οι εισβολές, οι εισβολείς, πως κανείς δεν θα πειράξει εκείνο το σπίτι, εκείνο τον τόπο, εκείνη την αγκαλιά, εκείνο το εσωτερικό που όταν ανοίγει δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά .. ή κάπως έτσι..

Posiblemente [el Techo] es más un interior, que se abre de manera similar a cuando cerramos los párpados. Aquella oscuridad que nos envuelve, que nos abraza, que no deja que nadie la interrumpa, que nadie la invada. Éstos lugares se llaman también refugios porque se han tornado en contra de la fuga, o pretenden algo parecido, dado que allí, en ellos, se reúnen los “refugiados” con la esperanza de que se reduzcan las invasiones, o de que nadie vaya a tocar aquella casa, aquel lugar, aquel abrazo, aquel interior en el que cuando se abre no cabe mayor alegría…o algo así…

foto, articulo Bertol Brecht  ”Φτάνουν Χριστούγεννα”