Entramos allí, nos sentamos alrededor de un escenario, dentro de un patio interior lleno de luces. Ellos dijeron solamente que son una familia, padre, tía, hija, hijo * y que admiran la obra de John Cage por ser capaz de fabricar lugares a través de distintas situaciones simultáneas.
Μπήκαμε εκεί και καθίσαμε γύρω από μια σκηνή, μέσα σε ένα εσωτερικό αίθριο γεμάτο φώτα. Αυτοί είπαν μόνο ότι είναι μια οικογένεια, πατέρας, θεία, κόρη, γιος* και πως θαυμάζουν το έργο του John Cage γιατί ήταν ικανός μέσα από διαφορετικές καταστάσεις που συνέβαιναν ταυτόχρονα να φτιάξει τόπους.
Sin embargo, y como suele pasar, no dijeron lo más importante, que su arte familiar es mágico. Así aquellos cuatro entes, dos sentados en sofás y dos como doríforos empezaron a emitir palabras, sonidos, imágenes, luces y proyecciones convirtiendo aquella hora y media en una experiencia interior inolvidable, inclasificable, casi completa y sin duda en esa especie de obra que se siente, que sin darse cuenta entra por la piel.
Ωστόσο, όπως συνήθως συμβαίνει, δεν είπαν το πιο σημαντικό, πως η οικογενειακή τους τέχνη είναι μαγική. Έτσι εκείνα τα τέσσερα πλάσματα, δυο καθισμένα στους καναπέδες της σκηνής και δύο σαν δορυφόροι που γύριζαν τριγύρω άρχισαν να μεταδίδουν λέξεις, ήχους, εικόνες, φώτα και προβολές μετατρέποντας εκείνη την μιάμιση ώρα σε μια εσωτερική, αξέχαστη, δύσκολα κατηγοριοποιήσιμη, πλήρη εμπειρία και το δίχως άλλο σε ένα έργο τέχνης από αυτά που τα νιώθεις, που χωρίς να το καταλάβεις “μπαίνουν” από τους πόρους του δέρματος.
De pequeña tenía esta idea sobre lo que la obra de arte es, algo capaz de trasladarnos-conectarnos a otros lugares, que tiene un poder magicometafísico. De mayor no se pueden confesar estas creencias “infantiles”.
Μικρή είχα αυτή την πεποίθηση πως το έργο τέχνης είναι ικανό να μας μεταφέρει να μας ενώσει με άλλους τόπους, που έχουν μια μαγικομεταφυσική δύναμη. Σαν «μεγάλος/η» δεν μπορείς να εκμυστηρευτείς τέτοια «παιδικά» πιστεύω, αλλά ήμουν σίγουρη ότι αυτό το έργο είχε κάτι από εκείνη τη μαγεία.
Αsí que frases sobre bocetos o el vacío en las matemáticas dieron paso a sentencias más poéticas sobre el silencio y el vacío, envueltas en imágenes abstractas, indefinidas, difusas, que se proyectaban en la pared, se dibujaban en un caballete, acompañadas de sonidos y música hasta que en un determinado momento me encontré hundida en una música rara, en unas proyecciones que ya no mantenían relación con la gravedad. Y, no sé qué ocurrió pero llegó un momento en que levanté la mirada y estábamos todos hundidos en la oscuridad. De repente estos entes metidos en una sala una tarde de noviembre en Madrid estábamos unidos por algo. Como si alguien nos hubiera transportado a otro sitio.
Έτσι φράσεις γύρω από το κενό στα μαθηματικά και τα σύνολα έδωσαν τη σειρά τους σε άλλες πιο ποιητικές γύρω από τη σιωπή και το κενό, «συνοδευόμενες» από εικόνες αφηρημένες, ασαφείς, απροσδιόριστες που προβάλλονταν στους τοίχους, σχεδιαζόντουσαν σε ένα καβαλέτο και τις συνόδευαν ήχοι και μουσική μέχρι που βρέθηκα βυθισμένη σε μια παράξενη μουσική, σε κάποιες προβολές που δεν είχαν πια καμία σχέση με τη βαρύτητα. Και δεν ξέρω τι συνέβει αλλά κάποια στιγμή που σήκωσα το βλέμμα ήμασταν όλοι βυθισμένοι στο σκοτάδι. Και ξαφνικά εκείνα τα πλάσματα μέσα σε εκείνη την αίθουσα ένα απόγευμα του Νοεμβρίου στη Μαδρίτη μας ένωνε κάτι, σαν κάποιος να μας είχε μεταφέρει σε ένα άλλο μέρος.
Al principio no se veía nada. Por crisis de fe lleva ya nucho más de una década sin ir a una misa de aquellas hundidas en la oscuridad de unas pequeñas iglesias bizantinas que se encuentran por las provincias griegas, pero ahora era imposible no recordar algunas noches de jueves santo… ¿Qué ocurría? ¿Qué lugar extraño era aquél en el que de repente estábamos?…
Αρχικά δεν μπορούσα να δω τίποτα. Από έλλειψη πίστης έχω δέκα χρόνια και βάλε μακρυά από εκείνες τις λειτουργίες που γίνονται ακόμα σχεδόν μέσα στο σκοτάδι σε κάτι ξεχασμένα βυζαντινά εκκλησάκια στην ελληνική επαρχία. Ωστόσο εκείνη τη στιγμή μου ήταν αδύνατο να μην τα θυμηθώ. Τι συνέβαινε; Τι τόπος μαγικός ήταν εκείνος στον οποίο είχαμε βρεθεί;
Pronto la oscuridad dejó de ser tan oscura. Unas líneas de luz parecían penetrar por donde podían, como las grietas que dejaban en las ventanas unos papeles de color negro… Los ojos se acostumbraban a la oscuridad y cualquier luz les molestaba, brillando demasiado… Así que después de unos minutos apareció una gran ventana… una ventana que estaba allí toda la tarde sin que nadie le hubiera prestado la más mínima atención… parecían momentos apocalípticos, donde aparecía cada vez más luz…
Σύντομα το σκοτάδι έπαψε να είναι τόσο σκοτεινό. Κάποιες γραμμές φωτός προσπαθούσαν να περάσουν και να μπουν στην αίθουσα από όπου μπορούσαν, όπως τις σχισμές που άφηναν στα παράθυρα κάποια μαύρα χαρτόνια. Τα μάτια συνήθισαν το σκοτάδι και το παραμικρό φως τα ενοχλούσε, έμοιαζε υπερβολικά λαμπερό. Έτσι κάποια λεπτά μετά εμφανίστηκε ένα μεγάλο παράθυρο, ένα μεγάλο παράθυρο που ωστόσο βρισκόταν εκεί όλο το απόγευμα χωρίς κανείς να του δώσει την παραμικρή σημασία. Έμοιαζαν με στιγμές μιας κάποιας αποκάλυψης όπου κάθε φορά εμφανιζόταν όλο και περισσότερο φως. 
Parecía haber un pacto místico entre todos los que estuvimos en aquel patio cerrado…Nadie se movía o hacía el más mínimo ruido… Los miembros de aquella secta efímera y casual intentaba-mos mantener y respetar aquel silencio “religioso”, que tranquilizaba el alma y casi renovaba nuestras células, trasladándonos muy lejos de aquel espacio, de aquellas jornadas en el centro de la ciudad. Todo parecía indicar que los miembros de aquella comunidad inconfesable y silenciosa volvían poco a poco de un “viaje” al extrañamiento.
Ωστόσο έμοιαζε μεταξύ όσων βρισκόμασταν σε εκείνο το αίθριο να υπήρχε μια μυστική συμφωνία. Κανένας δεν κουνιόταν ή δεν έκανε τον παραμικρό θόρυβο. Τα μέλη εκείνης της εφήμερης και τυχαίας σέκτας προσπαθούσε/με να διατηρήσει και να σεβαστεί εκείνη την «ιερή» σιωπή, που ηρεμούσε την ψυχή και σχεδόν ανανέωνε τα κύτταρά μας μεταφέροντας μας μακρυά από εκείνο τον χώρο, εκείνη την διοργάνωση στο κέντρο της πόλης. Όλα έδειχναν πως τα μέλη εκείνης της ανομολόγητης κοινότητας επέστρεφαν σιγά σιγά από ένα «ταξίδι» στο παρα-ξένεμα.
Cuando respires te oyes..Aν ανασαίνεις σε ακούς.. Sobre el vacío Για το κενό La presencia de la ausencia..H παρουσία της απουσίας.. desocupación íntima / εσωτερική αφαίρεση Amplitud, falta de obstaculos, capacidad de mover / το ευρύχωρο, η απουσία εμποδίων, εκεί που μπορείς να κινηθείς Conducto no matizo- el mito de las Danaides / το τρύπιο δοχείο ο μύθος με τις Δαναΐδες Situación venidera, extrañeza, que corta, experiencia vital, fin emociones, Κατάσταση που έρχεται παράξενα, μη αναμενόμενη, που κόβει, ζωτική Que tiene como predisposición…que hay que vaciarse Zen/ Που έχει σαν προϋπόθεση το άδειασμα ζεν Deshacerse descomprimir, desencadenar, activo deseo/Αφαιρώ-πετώ, αποσυμπιέζω, πυροδοτώ, δραστική επιθυμία Enfrentarse al vacío, no saber a donde ir / αντιμετωπίζοντας το κενό, χωρίς να ξέρεις προς τα που να πας Katarsis/ κάθαρση 2 son las residencias básicas en la vida: la casa infantil y la tumba …y un tercero añadió el nido erótico..2 είναι οι βασικές κατοικίες στην ζωή ενός ανθρώπου: το σπίτι των παιδικών χρόνων και ο τάφος…….και ένας άλλος πρόσθεσε ένα τρίτο…και η ερωτική φωλιά.. Hasta que las palabras te hagan ver lo icreible, esto es creación…μέχρι οι λέξεις να σε κάνουν να δεις το απίστευτο, αυτό είναι δημιουργία..η σιωπή, μια αδιάσπαστη αλυσίδα…La escritura como creacion del vacío / Η γραφή σαν δημιουργία από το κενό..
“Hecho, haciéndose y por hacer”
*Capi Corrales, Javier Seguí y Uriel Seguí, en colaboración con LocasLocas Producciones: Sebastian García, Patxopa Seguí y Mairea Seguí.
Jornadas n´undo “Vacío, sustracción y silencio”.
Dibujos por Alfonso Perez durante la sesión.