Text and photos by Com (Γ.Μ.)
p.s.: “Καταλαβαίνεις πάντα πολύ αργά αυτό θα ‘πρεπε να έχεις καταλάβει πολύ νωρίς.
P.D.: Entiendes siempre demasiado tarde lo que deberías haber entendido mucho antes.
p.s.: “Καταλαβαίνεις πάντα πολύ αργά αυτό θα ‘πρεπε να έχεις καταλάβει πολύ νωρίς. Καταλαβαίνεις πάντα εκ των υστέρων αυτό που θα ‘πρεπε να έχεις καταλάβει εκ των προτέρων, ακριβώς επειδή είχες την εντύπωση ότι τα πράγματα ήταν αυτά που είχες καταλάβει εξ αρχής. Τα πράγματα δεν ήταν άλλα από αυτά που κατάλαβες ότι ήταν εκ των υστέρων. Τα πράγματα ήταν ακριβώς αυτά που ήταν εκ των προτέρων. Εντούτοις, η διαπίστωση αυτή γίνεται πάντα εκ των υστέρων, όταν ήδη είναι πολύ αργά […]”. (Θ. Σταθόπουλος, La Folie, 2014)
P.D.: Entiendes siempre demasiado tarde lo que deberías haber entendido mucho antes. Entiendes siempre a posteriori lo que deberías haber comprendido antes, precisamente porque tenías la impresión de que las cosas eran las que habías comprendido desde el principio. Las cosas no eran otras que las que comprendiste después. Las cosas eran exactamente las mismas del principio. Sin embargo, esta observación se hace siempre a posteriori, cuando ya es demasiado tarde […] (T. Stathopoulos ,La Folie, 2014)
p.s.: Πολύ δύσκολο project-άκι o Μυστράς. Τα ποτάμια κόσμου, δεν άφηναν το βλέμμα να ηρεμήσει. Έχω βέβαια κάτι “πορτραίτα” που θέλω να δουλέψω κάποια στιγμή (κυρίως γι’ αυτά πήγα). Αυτή την εξαίρεσα από τις προηγούμενες, αλλά μιας και το statement είναι τόσο δυνατό κι εσύ φαίνεσαι κορίτσι που εκτιμάς τα λιπαρά, είπα τελικά να στη στείλω.
P.D.: Fue difícil este pequeño proyecto fotográfico en Mistras (fiesta popular). Los ríos de la gente no dejaban la mirada tranquila. Sin embargo, tengo unos retratos sobre los que me gustaría trabajar en algún momento (para ellos fui allí). Ésta la excluí de las anteriores, pero dado que la declaración es tan fuerte y tú una chica que aprecias la grasa, decidí finalmente enviártela.
p.s.: Λόγω καιρού και της παλιάς σου “φορεσιάς”…
P.D.: a causa del tiempo y de tu viejo “traje”…
p.s.: Το ’10 είχα πάει να δώ το “Kόκκινο”, ένα θετρικό έργο για τον Rothko και τον Ken, ένα νεαρό που ανταποκρίνεται σε μία αγγελία αναζήτησης βοηθού απ’ τον ζωγράφο. (Πώς με κυνηγάει αυτό το όνομα, παντού… )
P.D.: el ’10 fui a ver “Rojo”, una obra teatral sobre Rothko y Ken, un joven que responde a un anuncio de ayudante del pintor. (cómo me persigue este nombre).
“Rothko: What do you see? (Ken is about to respond-) Wait.
Stand closer. You’ve got to get closer. Let it pulsate. Let it work on
you. Closer. Too close. There. Let it spread out. Let it wrap its arms
around you; let it embrace you, filling even your peripheral vision
so nothing else exists or has ever existed or will ever exist. Let the
picture do its work – but work with it. Meet it halfway for God’s
sake! Lean forward, lean into it. Engage with it! …Now, what do
you see? – Wait, wait, wait! (He hurries and lowers the lighting a
bit, then returns to Ken.) So, now, what do you see? – Be specific.
No, be exact. Be exact – but sensitive. You understand? Be kind.
Be a human being, that’s all I can say. Be a human being for once
in your life! These pictures deserve compassion and they live or die
in the eye of the sensitive viewer, they quicken only if the empathetic
viewer will let them. That is what the cry out for. That is
why they were created. That is why they deserve… Now… What do you see? (Beat.)
Ken: Red” (John Logan, “Red”, 2009)
p.s.: Δε θυμάμαι που το πρωτάκουσα. Μάλλον στο ραδιόφωνο θα ήταν, καθώς οδηγούσα. Τότε που η μουσική έκανε τα φανάρια αόρατα και τη σωστή στροφή ανέφικτη. Τότε που προορισμός ήταν πρόφαση και το Κυψέλη-Πετράλωνα ήταν Παρίσι, Τέξας*. Τότε που εγώ ήμουν Τράβις, εκείνη Τζέιν.
P.D.: No me acuerdo cuándo lo escuché por primera vez. Posiblemente sería en la radio, mientras conducía. En aquel entonces la música hacía los semáforos invisibles y el giro correcto imposible. Aquel entonces que la excusa Kipseli-Petralona (barrios de Atenas) era Paris, Texas. Aquel entonces que yo era Travis, y ella Jane.
*(“Paris,Texas”, Wim Wenders, 1984)
Conversation once colored by esteem
Became duologue as a diagram of a play for blood
Took a vacation, my palate got clean
Now I could taste your agenda
While you’re spitting your cud
And it doesn’t make sense
[..]
This is not about love
‘Cause I am not in love
In fact I can’t stop falling out
I miss that stupid ache