Una aproximación al mundo de las imágenes y su poder poético y mítico” con Anthi Kosma
Δωρεάν Διαδικτυακό Σεμινάριο: Το τραγούδι των σειρήνων. Μια προσέγγιση στον κόσμο των εικόνων και στην μυθοποιητική τους δύναμη.
“¿De qué naturaleza era el canto de las Sirenas?, ¿en qué consistía su defecto? [..] este se limitaba a reproducir el canto habitual de los hombres, y dado que las Sirenas, que no eran sino animales extremadamente bellos a causa del reflejo de la belleza femenina, podían cantar como cantan los hombres, tornaban el canto tan insólito que hacían nacer, en quien lo oía, la sospecha de la inhumanidad de todo canto humano”.
Maurice Blanchot, “El canto de las sirenas” en “El libro por venir”
“Ποια ήταν η φύση του τραγουδιού των Σειρήνων; Σε τι οφείλονταν η ισχύ τους; [..] Αυτή περιοριζόταν στο να αναπαράγει τα συνηθισμένα τραγούδια των ανθρώπων, και δεδομένου ότι οι Σειρήνες, δεν ήταν μόνο εξαιρετικά όμορφα ζώα, λόγω της αντανάκλασης της γυναικείας ομορφιάς, μπορούσαν να τραγουδήσουν σαν τους ανθρώπους, τραγουδώντας μια ωδή τόσο ασυνήθιστη στο άκουσμα της οποίας, αυτός που την άκουγε, είχε την υποψία του μη-ανθρώπινου σε κάθε ανθρώπινο τραγούδι. “
Maurice Blanchot, “El canto de las sirenas” en “El libro por venir”
El canto de las sirenas, de estas bestias de extrema belleza, invita a continuar y seguir las voces en sus territorios. Pero la llamada de estas voces invitaban también la entrada en un territorio de la pérdida de uno mismo, de cambio y de metamorfosis.
Το τραγούδι των σειρήνων, αυτών των θηρίων της ακραίας ομορφιάς, καλεί να συνεχίσουν και να ακολουθήσουν τις φωνές στο έδαφός τους. Αλλά η κλήση αυτών των φωνών καλεί επίσης την είσοδο σε έδαφος της απώλειας του εαυτού, της αλλαγής και της μεταμόρφωσης.
¿Las imágenes hablan?
Οι εικόνες μιλούν;
Las figuras gráficas aparecen como bichos, criaturas raras que tienen una vida propia que llaman e invitan.
Οι φιγούρες των γραφημάτων εμφανίζονται σαν πλάσματα, παράξενες οντότητες που έχουν δική τους ζωή φωνάζουν και καλούν.
Entre la inquietante extrañeza y de los fantasmas familiares de las imágenes. Una aproximación al mundo de las imágenes y su poder poyético.
Ανάμεσα στην αστάθεια των παραξενεμάτων και των οικείων φαντασμάτων. Μια προσέγγιση στον κόσμο των εικόνων και της μυθοποίησης.
Duración: 30 minutos incluyendo preguntas y respuestas.
Lugar: Aula Virtual de Taller Multinacional
Imparte: Anthi Kosma
Emitido: Miércoles 9 de Noviembre a las 12:00 pm hora México.
Διάρκεια: 30 λεπτά μαζί με ερωτήσεις και απαντήσεις Τόπος: Aula Virtual de Taller Multinacional Διάλεξη: Anthi Kosma Ζωντανά: Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 12.00 ώρα Μεξικό, 20.00 ώρα Ελλάδας.
58-indicios-sobre-el-cuerpo-extension-del-alma
nancy-jean-luc-a-la-escucha-amorrortu-2007
6 responses to “WEBINAR GRATUITO: “EL CANTO DE LAS SIRENAS.”
Song to the Siren (This Mortal Coil, “It’ll End in Tears” LP, 1984)
Long afloat on shipless oceans
I did all my best to smile
‘Til your singing eyes and fingers
Drew me loving to your isle
And you sang
Sail to me, sail to me
Let me enfold you
Here I am, here I am
Waiting to hold you
Did I dream you dreamed about me ?
Were you hare when I was fox ?
Now my foolish boat is leaning
Broken lovelorn on your rocks
For you sing
‘Touch me not, touch me not
Come back tomorrow
Oh my heart, oh my heart
Shies from the sorrow’
I am puzzled as the oyster
I am troubled as the tide
Should I stand amid your breakers ?
Or should I lie with death my bride ?
Hear me sing
‘Swim to me, swim to me
Let me enfold you
Here I am, here I am
Waiting to hold you’
(Original song by Τim Buckley, “Starsailor” LP, 1970)
p.s.: Δε θυμάμαι που το πρωτάκουσα. Μάλλον στο ραδιόφωνο θα ήταν, καθώς οδηγούσα. Τότε που η μουσική έκανε τα φανάρια αόρατα και τη σωστή στροφή ανέφικτη. Τότε που προορισμός ήταν πρόφαση και το Κυψέλη-Πετράλωνα ήταν Paris,Texas*. Τότε που εγώ ήμουν Travis, εκείνη Jane.
*(“Paris,Texas”, Wim Wenders, 1984)
Οι εικόνες-οι φιγούρες μιλούν; Μήπως μιλούν για αυτόν που τις χάραξε, που τις έφερε στην επιφάνεια; Τι είναι αυτό που μας “τραγουδούν” και μας “αγγίζει”; Μέσα από αυτή την υποκειμενική, μεταφορική προσέγγιση γίνεται προσπάθεια οι εικόνες και η “συνάντηση” μαζί τους να παρουσιαστούν πέρα από την οπτική και την αναπαράσταση.
“Ο πίνακας του Πουσσέν, με την απεικόνιση της αλλόφρονος μητέρας που προσπαθεί να σώσει το μωρό της από το ξίφος του στρατιώτη, ήταν η πρώτη εικόνα που ο Μπέικον θυμόταν να τον έχει επηρεάσει καθαριστικά. Για την ακρίβεια αποκρυστάλλωνε την ήδη υπάρχουσα εμμονή του απορριπτέου αδέσμευτου πλέον εφήβου με το ανοιχτό στόμα που κραυγάζει, ο οποίος αργότερα τη χαρακτήριζε με αβρότητα «ενδεχομένως τη καλύτερη ανθρώπινη κραυγή που ζωγράφισε ποτέ κανείς». Ποτέ δε μπήκε στον κόπο να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους τον καθήλωνε ατή η θεμελιώδης έκφραση κατά την οποία ο άνθρωπος δε διακρίνεται από το ζώο […] Οι εντυπώσεις που αφυπνίζονταν εντός του μέσω της κραυγής του Πουσσέν ήταν αναμφίβολα σύνθετες, αλλά το αξιοσημείωτο εδώ είναι η εκπληκτική προσήλωση με την οποία ο περίπου απαίδευτος μα εμπνευσμένος έφηβος στρεφόταν στις εικόνες που είχαν γι’ αυτόν τη μεγαλύτερη σημασία.”
(Michael Peppiatt, Φράνσις Μπέικον. Ανατομία ενός Aινίγματος, 2008)
και κάπως έτσι μας γέμισε ο Φράνσις με τις κραυγές του Πάπα, ερμηνεύοντας τον αγαπημένο σου Βελάθκεθ.
“Λίγο καιρό μετά τον θάνατο της Τζέσσι, ο Μπέικον ξεκίνησε την πιο τολμηρή σειρά έργων που επιχείρησε ποτέ. Η εικόνα του Πάπα ως φιγούρα απόλυτης εξουσίας και ειδικότερα το σπαρακτικά μοντέρνο πορτραίτο του Ιννοκέντιου Ι’, του πανούργου και πανίσχυρου Τζοβάνι Μπαττίστα Παμφίλι (1574-1655) από τον Βελάσκεθ, είχε γίνει έμμονη ιδέα από τον καλλιτέχνη. Φυλούσε διάφορες αναπαραγωγές του πίνακα και είχε καρφιτσώσει μία σε περίοπτη θέση στον τοίχο του ατελιέ (ανάμεσα σε μία φωτογραφία επικαίρων του Γκέμπελς και στο φωτογραφικό πορτραίτο του Μποντλαίρ από τον Ναντάρ). Το εγχείρημα ήταν δίσημο και βαθιά αντιφατικό: από τη μία η σαγήνη ενός άνδρα υπεράνω όλων των άλλων, του υπέρτατου ποντίφικα, συνδυασμένη με τον φανατικό θαυμασμό για τη δεξιοτεχνική απόδοση του Βελάσκεθ• από την άλλη, η επιθυμία να αφαιρέσει βίαια την πομπώδη επίδειξη και την προσποίηση του υψηλού αξιώματος, αποκαλύπτοντας την αυτοπροστατευτική πλάνη που ο Μπέικον πίστευε πως υπήρχε στον πυρήνα κάθε θρησκευτικής πίστης. Σίγουρα σε αυτή την εικόνα, που τόσο βαθιά ρίζωσε στη φαντασία του, υπήρχε επίσης ένας μακρινός απόηχος των αισθημάτων του για τον πατέρα του: η φυσιολογική τάση για θαυμασμό, χρωματισμένη με ερωτική επιθυμία και ο πόθος να αποδιοργανώσει και να απογυμνώσει ένα σύμβολο τυραννίας. Όσο κι αν υποκρινόταν πως αγνοούσε συγκεκριμένα εμφανή υπονοούμενα, ο Μπέικον γνώριζε ότι στα ιταλικά η λέξη Πάπας, “il papa”, σημαίνει επίσης “ο πατέρας”. Πολύ αργότερα δήλωνε πως μετάνιωνε που είχε ζωγραφίσει τις παραλλαγές στο πορτραίτο του Βελάσκεθ, πως επρόκειτο για μια “ανόητη” πράξη, αφού ο πρωτότυπος πίνακας ήταν τέλειος. Πρόσθετε όμως, όχι χωρίς σημασία, πως ήταν κάτι που είχε νιώσει υποχρεωμένος να πράξει: η εικόνα με την οποία είχε «ξελογιαστεί» ως σχολιαρόπαιδο τον είχε «ξεπεράσει» και τον είχε «συντρίψει».“
(Michael Peppiatt, Φράνσις Μπέικον. Ανατομία ενός Aινίγματος, 2008)
p.s.: Δεν ήταν μόνο η κραυγή στον πίνακα του Πουσσέν που συγκλόνιζε το νεαρό Φράνσις Μπέικον. Η κραυγή του ποντίφικα καθώς και τα γυαλιά που φαίνεται να φοράει, κατά πολλούς, αποδίδονται στη ταινία του Σεργκέι Άιζενσταιν (Θωρηκτό Ποτέμκιν) και συγκεκριμένα στη σκηνή που η νοσοκόμα ουρλιάζει δεχόμενη ριπές πυροβολισμών από τους στρατιώτες.