Un manifiesto sobre el nacimiento y la libertad del dibujar de Natalia Vime Hernández-Sito*.
Ένα μανιφέστο για τη γέννηση και την ελευθερία του σχεδιάζω από τη Natalia Vime Hernández-Sito*.
Y, ¿es posible que algo no sea nada?no, parece que siempre, sólo por el hecho de definirlo como “algo” ya es excluyente de nada. Se puede dibujar la nada?
Και, είναι δυνατό κάτι να μην είναι τίποτα; Όχι, μοιάζει πως πάντα, με το που κάτι ορίζεται σαν “κάτι” να αποκλείεται αυτόματα από το τίποτα. Μπορεί να σχεδιαστεί το τίποτα;
Al hacer el primer trazo, ya se convierte en algo. Pues es posiblemente en esa búsqueda de la nada, en la que somos capaz de descubrirlo todo.
Κάνοντας την πρώτη χάραξη, αμέσως μετατρέπεται σε κάτι. Σε αυτή την έρευνα του τίποτα, είναι ίσως που είμαστε ικανοί να ανακαλύψουμε τα πάντα.
Es en ese momento, en el que la razón se desvincula del movimiento de la mano, que algo en el cuerpo se desprende, y que parece que sale de nuestro ser.
Είναι εκείνη τη στιγμή, κατά την οποία η λογική αποσυνδέεται από την κίνηση του χεριού, όπου κάτι από το σώμα χωρίζεται, και μοιάζει να βγαίνει από το είναι μας.
Eso que alguno quieren definir como alma, por miedo a que al no definirlo, se quede en nada.
Αυτό που κάποιος θέλει να ορίσει ως ψυχή, από φόβο μην το ορίσουν, μένει στο τίποτα.
Es en esa liberación del trazo donde empezamos a dibujar, a sentir el dibujo. Parece que al desprenderte de esa atadura condicionada a buscar siempre la explicación a todo, aparece una tranquilidad en ti.
Σε αυτή την απελευθέρωση των χαράξεων είναι που αρχίζουμε να σχεδιάζουμε, να νοιώθουμε το σχέδιο. Μοιάζει πως σε αυτή την αποχώρηση, από αυτή τη συνθηκολογημένη δέσμευση του να ζητάμε πάντα μια εξήγηση για τα πάντα, εμφανίζεται μια ηρεμία μέσα σου.
Basta de presiones, basta de falsas intenciones, basta de condiciones que nos lleven a valorar; siempre en todo aparece esa valoración que nos impide dibujar. ¿Estará bien? ¿Estará mal? ¿Es bonito o feo? ¿Tendré que explicarlo? ¿Lo entenderán? ¿Cuantos trazos se pierden cuando estas preguntas aparecen?
Αρκετά με την πίεση, αρκετά με τα ψεύτικα κίνητρα, αρκετά με τις συνθήκες που μας οδηγούν σε διαρκή αξιολόγηση. Στα πάντα γύρω εμφανίζεται μια αξιολόγηση που μας εμποδίζει να σχεδιάσουμε. Θα είναι καλό; Θα είναι άσχημο; Είναι ωραίο ή άσχημο; Θα πρέπει να το εξηγήσω; Θα το καταλάβουν; Πόσες γραμμές χάνονται κάθε φορά που εμφανίζονται αυτές οι ερωτήσεις;
Porque al fin y al cabo nos han ENSEÑADO a dibujar. Porque el dibujo dejó de ser esa expresión infantil fuera de la racionalidad para ser una mera manera de comunicarse y explicar.
Γιατί στο κάτω κάτω μας ΕΔΕΙΞΑΝ να σχεδιάζουμε. Γιατί το σχέδιο έπαψε να είναι αυτή η παιδική έκφραση πέρα από τον ορθολογισμό για να γίνει ένας απλός τρόπος επικοινωνίας και επεξηγήσεων.
El momento en el que se cambia la palabra dibuja, simplemente como algo que goza de la plena de las libertades, para pasar a decir, dibuja tu casa, a tu familia, a tus amigos..y ahí es donde caemos presos.
Τη στιγμή που η λέξη σχεδιάζω αλλάζει, απλά σε κάτι απλό που απολαμβάνει πλήρως τις ελευθερίες, για να περάσει να πει, σχεδίασε το σπίτι σου, την οικογένεια σου, τους φίλους σου .. και εκεί είναι που πέφτουμε σχεδόν “νεκροί”.
*Natalia es estudiante de arquitectura en la ESTA de Madrid, ultimamente prepara su proyecto fin de carrera sobre India y participa en proyectos de habitabilidad básica.
*Η Νατάλια είναι φοιτήτρια στην αρχιτεκτονική σχολή ETSA της Μαδρίτης. Αυτό τον καιρό ετοιμάζει τη διπλωματική της εργασία με ένα πρότζεκτ στην την Ινδία και συμμετέχει σε πρότζεκτ για τη βασική στέγαση.
aquí otro manifiesto imprografiqueño