Τον ξαναβρήκα πριν 2 εβδομάδες στην Αθήνα. Έδινε μια μικρή συναυλία κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Είχα να τον δω πάνω από 4 χρόνια. Φυσικά, ποτέ δεν ήμαστε σίγουροι τι είναι αυτό που το παρόν διατηρεί από το παρελθόν. Για παράδειγμα ο ‘Aλεξ προτιμούσε να μιλάμε ελληνικά και μου μίλησε για τα σχέδιά του που πλέον δεν ήταν αρχιτεκτονογραφιστικά αλλά μουσικά.
Le reencontré hace 2 semanas en Atenas. Daba un pequeño concierto por el centro de Atenas. Llevaba más de 4 años sin verle. Claro, nunca estamos seguros qué es lo que el presente mantiene del pasado. Por ejemplo, Alex preferiría hablarme en griego y me habló de sus proyectos que ya no son gráficoarquitectónicos sino más bien musicales.
Τον Άλεξ, γνωστό στην Ελλάδα και ως Αλεχάντρο, τον γνώρισα στις τάξεις σχεδίου του Antonio Verd πριν πολλά χρόνια στη Μαδρίτη. Άρχισα να προσέχω τα έργα του όταν μια μέρα σε μια συνεδρία αφιερωμένη στο σχέδιο και τη μουσική αυτός πήρε πρωτοβουλία και μαζί με ένα φίλο του έδωσαν ένα ρεσιτάλ μουσικού αυτοσχεδιασμού. Σε ένα περιβάλλον όπου η τέχνη ακόμα διαχωρίζεται σε τεχνικές και καλλιτεχνικές τέχνες με έμφαση στις πρώτες η ερμηνεία των παιδιών ήταν κάτι παραπάνω από παράταιρα όμορφη.
A Álex, conocido en Grecia como Alejandro, le conocí en las aulas de dibujo avanzado de Antonio Verd hace unos años en Madrid. Empecé a prestar atención a sus obras cuando un día en una sesión dedicada a la música y el dibujar tomó la iniciativa y con un amigo suyo organizaron un pequeño concierto de música improvisada. En un ambiente donde el arte todavía se separa en artes técnicas y artísticas con tendencias hacia la primera el concierto de los chicos era algo más que extrañamente bella.
Καθώς έπαιζαν εμείς αρχίσαμε παράλληλα ένα “συναυλία” “γραφιστικού αυτοσχεδιασμού” όπου προσπαθούσαμε να μην ακολουθούμε απλά το ρυθμό αλλά να μεταφέρουμε κάτι από την ατμόσφαιρα που έφτιαχναν οι αντηχήσεις του κοντραμπάσου και του πιάνου. Θα ήθελα να γράψω κάτι για αυτή τη σχέση ανάμεσα στο σώμα που γίνεται παράξενα παρόν καθώς εκ-γράφει, τη μουσική και τα γραφήματα αλλά μάλλον αυτό εδώ δεν είναι το κατάλληλο μέρος ή πιο σωστά δεν είναι τόσο εύκολο να βρεθούν οι κατάλληλες λέξεις.
Mientas tocaban nosotros empezamos en paralelo un “concierto” de “improvisación gráfica” donde intentábamos no seguir simplemente el ritmo sino intentar transmitir algo de aquella atmosfera que creaban las resonancias del contrabajo y del piano. Quisiera escribir algo sobre esta relación entre el cuerpo que se hace más presente mientras ex-scribe tocando y dibujando, pero no creo que este es el lugar adecuado o mejor dicho, no es fácil encontrar las palabras.
Ο Άλεξ φαίνεται ότι διάλεξε να ζει κυνηγώντας τα όνειρά του. Μπορείτε να τον βρείτε να παίζει κοντραμπάσο με την μπάντα του ανάμεσα στην Αθήνα, το Βέλγιο, την Κρήτη και αλλού. Το γκρουπ, “Azafrán”, έχει ξεκινήσει μια περιοδεία παρουσιάζοντας τις καινούργιες του μελωδίες με αναφορά σε παραδοσιακές μουσικές της Μεσογείου. Το καινούργιο τους άλμπουμ, όπως προμηνύει ο τίτλος του, είναι μια συλλογή από κομμάτια από ένα παράξενο ποιητικό μείγμα. Ο τίτλος “Luz de algodón”-«Φώς από βαμβάκι» ένας συνδυασμός φωτός και υφής, όπου το παράξενα εκτυφλωτικό φως του βαμβακιού βγάζει ένα φως απαλό σαν χάδι.
Alex que parece que eligió vivir siguiendo sus sueños. Últimamente Alex tocar el contrabajo con su banda sonora entre Atenas, Bélgica, Creta y otros sitios. El grupo, “Azafrán”, ha empezado un giro presentando sus nuevas melodías con referencias a músicas tradicionales de Mediterráneo. Su nuevo álbum, como bien indica su título, es una colección de piezas de una extraña mezcla poética. El título “Luz de algodón” una combinación de luz y textura/toque una combinación entre la luz brillante de algodón, una luz extremadamente suave.
Μπορείς να ακολουθήσεις το γκρούπ “Azafrán“ εδώ
puedes seguir el grupo “Αzafrán” aquí
