suffer from creative block ?

Los bloqueos creativos [creative block] normalmente son situaciones en las que se nos inhiben, dificultan, o paralizan el desarrollo de la creatividad.

Tα μπλοκάρισματα στη δημιουργική διαδικασία συνήθως είναι καταστάσεις που διακόπτουν, δυσκολεύουν ή παραλύουν την εξέλιξή της.

A continuación vamos a describir un tipo de bloqueo que está relacionado con los hábitos gráficos.

Στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε να μιλήσουμε για ένα μπλοκάρισμα σχετικό με τις γραφιστικές συνήθειες.

Hábitos son los modos aquellos “de proceder o conducirse adquirido por repetición de actos iguales o semejantes, u originado por tendencias instintivas”, dice el diccionario.

Συνήθεια ονομάζεται η «ενέργεια που με τη συχνή επανάληψη έχει κατά κάποιο τρόπο τυποποιηθεί έτσι ώστε, αν και την εκτελούμε σκόπιμα, να μην απασχολεί ιδιαίτερα τη σκέψη μας ούτε να απαιτεί κάποια προσπάθεια», λέει το λεξικό.

Bourdieu, el autor que más ha influenciado a sociología,  inventó la noción del “hábitus”. Para él  el habitus “se define como un sistema de disposiciones durables y transferibles -estructuras estructuradas predispuestas a funcionar como estructuras estructurantes- que integran todas las experiencias pasadas y funciona en cada momento como matriz estructurante de las percepciones, las apreciaciones y las acciones de los agentes cara a una coyuntura o acontecimiento y que él contribuye a producir” (Bourdieu, 1972: 178)

Ο Bourdieu, ο συγγραφέας που περισσότερο έχει επηρεάσει τον τομέα των κοινωνικών επιστημών, μίλησε για το “habitus”, στα ελληνικά επίσης «έξη». Για αυτόn “hábitus”/έξη  είναι τα «συστήματα διαρκών και μεταθέσιμων προδιαθέσεων, δομημένες δομές προδιατεθειμένες να λειτουργούν ως δομούσες δομές, ως γενεσιουργές και οργανωτικές δηλαδή αρχές των πρακτικών και των αναπαραστάσεων, οι οποίες μπορούν να προσαρμόζονται αντικειμενικά στον σκοπό τους δίχως να χρειάζεται να στοχεύουν συνειδητά σ’ αυτούς [τους σκοπούς] και να ελέγχουν ρητά τις αναγκαίες για την επίτευξη τους ενέργειες· αντικειμενικά “κεκανονισμένες” και “κανονικές” δίχως κατά κανένα τρόπο να είναι αποτέλεσμα υπακοής σε κανόνες, μπορούν, όντας όλα αυτά, να ενορχηστρωθούν συλλογικά δίχως να αποτελούν προϊόν της οργανωτικής δράσης ενός διευθυντή ορχήστρας». (Bourdieu, 1972: 178)

Sin embargo, buscando sobre los hábitos gráficos me crucé con una interpretación sobre los hábitos que me resultó extrañantemente interesante. Para algunos en nuestra época “por una parte, el concepto de hábito perdió su significado al entenderse como un mecanismo automático, es decir, como una repetición que nos priva de la innovación que caracteriza a la vida (por ejemplo, en W. James o en H. Bergson). Por otra parte, toda la ideología del consumo rechaza la repetición y estimula el culto por lo novedoso.” (Alfons Garrigós, 2003: 3)

 Ωστόσο ψάχνοντας για τις συνήθειες συνάντησα και μια άλλη ερμηνεία που μου φάνηκε παράξενα ενδιαφέρουσα. Για κάποιους στην εποχή μας «από μια πλευρά, η έννοια της συνήθειας έχει χάσει το νόημά της και να γίνεται κατανοητή σαν ένας μηχανισμός αυτοματισμού, δηλαδή, μια επανάληψη που μας εμποδίζει από την καινοτομία που χαρακτηρίζει τη ζωή (για παράδειγμα στους W. James ή στον H. Bergson). Από την άλλη πλευρά, όλη η ιδεολογία του καταναλωτισμού αποκλείει την επανάληψη ή δίνει κίνητρα στον κουλτουριάρη για το καινούργιο». (Alfons Garrigós, 2003: 3)

Desconozco si el siguiente caso es más un ejemplo contra los hábitos gráficos como pensaba sostener al inicio de este post o cuando realicé estos trabajos o es un comportamiento afectado por los signos de “nuesto tiempo”. En todas formas necesitaba una introducción para una serie de trabajos que empezaron con búsqueda de ir en contra a la comodidad de los conocidos movimientos de las manos. Εl asunto es que pasé mucho tiempo desarrollando ésta serie nombrada como “cut past” y recientemente renombrada por Eva de Miguel como “cut the past” que me siendo otra  vez bloqueada pero esta vez dentro de aquellos hábitos que antes me habían salvado.

Δεν γνωρίζω αν η περίπτωση είναι ένα παράδειγμα μια συνειδητής προσπάθειας κόντρα στις γραφιστικές συνήθειες όπως πίστευα όταν ξεκίνησα αυτό το κειμενάκι ή όταν έκανα αυτά τα έργα, ή είναι επηρεασμένο από τα σημάδια των καιρών. Σε κάθε περίπτωση χρειαζόμουν μια εισαγωγή για να παρουσιάσω αυτή τη σειρά που ξεκίνησε σαν μια προσπάθεια να πάω κόντρα στην βόλεψη που προσέφεραν οι γνωστές κινήσεις των χεριών, μια σειρά που τότε είχε ονομαστεί “cut past” – «κόψε κόλλα» και που αργότερα μετονομάστηκε από την Eva de Miguel σε “cut the past” δηλαδή «κόψε το παρελθόν». Το σίγουρο είναι ότι θυμήθηκα εκείνη τη σειρά, ή πιο σωστά εκείνη την απόσχιση από τις παλιές συνήθειες γιατί, μετά από καιρό, είμαι πάλι εγκλωβισμένη, αυτή τη φορά βέβαια, σε εκείνο που κάποτε ήταν το ξεκίνημα μιας καινούργιας σειράς.

La serie “Cut-Copy//Cortar-Copiar” consiste en: dibujar-pintar sin tener necesariamente un asunto concreto, luego cortar-trocear de manera azarosa el dibujo formado y finalmente, empezar a recomponer las piezas de figuras no significativas intentando encontrar entre ellas una relación nueva. La imagen troceada al recomponerse azarosamente en la mayoría de los casos era mucho más potente que la imagen inicial. Este juego de cortar y recolocar en busca de una imagen nueva se tanteó desde distintas maneras, arranques o medios y, después de tanto tiempo y tantas repeticiones, este proceso está buscando su de nuevo su “ruptura”.

Για τη σειρά ” Cut – Copy “-«κόψε κόλλα» ακολουθείται μια  μικρή «ιεροτελεστία». Πρώτα σχεδιάζεται-ζωγραφίζεται ένα έργο χωρίς φυσικά να έχει απαραίτητα ένα προκαθορισμένο θέμα. Στη συνέχεια το σχέδιο κόβεται σε τυχαία κομματάκια ή σε κομμάτια που ακολουθούν τα  περιγράμματα επιφανειών, κηλίδων ή άλλων ενοτήτων. Το αρχικό έργο πρακτικά διαλύεται. Τα κομματάκια απλώνονται πάνω σε μια επιφάνεια και μια σειρά τυχαίων δοκιμών ξεκινά με σκοπό τα κομμάτια να ανασυνταχτούν συνθέτοντας μια καινούργια, μη προσχεδιασμένη φιγούρα. Η καινούργια εικόνα, το αποτέλεσμα ενός παράξενου συνδυασμού κομματιών που ωστόσο διατηρούσαν ένα είδος μνήμης-στοιχεία της αρχικής εικόνας – στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν μια σαφώς πιο ενδιαφέρουσα από την αρχική εικόνα. Το σίγουρο είναι πως μετά από τόσες επαναλήψεις και εκδοχές αυτή η μέθοδος ψάχνει εκ νέου τη “διάλυση” της. 

Pierre Bourdieu. La regla en la teoría de la práctica

Alfons Garrigós, Convivencialidad y equidad en el pensamiento de Ivan Illich: Reflexiones de un maestro, Valencia (España), marzo de 2003.