“Aquella carta indicaba una encrucijada: «Dos son los caminos. Escoge» había dicho el Enemigo.”
Italo Calvino, El castillo de los destinos cruzados.
” Εκείνη η κάρτα έδειχνε ένα σταυροδρόμι : ” Υπάρχουν δύο δρόμοι . Επιλέξτε ” είπε ο Εχθρός. “
Italo Calvino, Το κάστρο των διασταυρωμένων πεπρωμένων.
Aquel correo con dos series de imágenes adjuntas: una de dibujos de plantas y otra de unos dibujos etéreos me parecía que indicaban también una encrucijada. Posiblemente las imágenes mostraban un dilema. La imposibilidad de tomar una decisión. Dos caminos pero una elección o tal vez el miedo de equivocarse.
Εκείνο το μέιλ με τις δύο σειρές εικόνων επισυναπτόμενες: η μια με σχέδια κατόψεων και η άλλη με κάποια αιθέρια σχέδια μου φάνηκε πως έδειχναν επίσης ένα σταυροδρόμι. Σαν να έδειχναν ένα δίλημμα. Την αδυναμία να παρθεί μια απόφαση. Δύο δρόμοι αλλά μια επιλογή ή ίσως ο φόβος μιας λάθος επιλογής.
“Para decidir el camino no hay más que echar suertes: la Sota de Oros representa al joven arrojando al aire una moneda; ¿cara o cruz? Tal vez ni la una ni la otra, la moneda gira y gira y queda de canto en un matorral, al pie de una vieja encina, justo en medio de los dos caminos. Con el As de Bastos el joven quiere contarnos seguramente que, incapaz de decidirse por esta dirección o por aquella, no le quedó otra salida que bajar del carro y trepar por el tronco nudoso, por las ramas que con sus sucesivas bifurcaciones siguen imponiéndole el tormento de la elección. Por lo menos espera que encaramándose de rama en rama podrá ver más lejos, entender adónde llevan los caminos;”[1]
« Για να αποφασιστεί ο δρόμος δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να ρίξεις την «τύχη»: η κάρτα της πεντάλφα αντιπροσωπεύει τον νεαρό άνδρα που ρίχνει ένα κέρμα. Κορώνα ή Γράμματα ; Ίσως ούτε το ένα ούτε το άλλο, το κέρμα γυρίζει και γυρίζει και τραγουδώντας σε ένα άλσος, στις ρίζες μιας παλιάς βελανιδιάς, στη μέση των δύο δρόμων. Με τον Άσσος στο Ραβδί ο νεαρός άνδρας θέλει να μας πει σίγουρα ότι μπορεί να αποφασίσει αυτή την κατεύθυνση ή την άλλη, πως δεν υπήρχε εναλλακτική λύση από το να κατέβουμε από το κάρο και να ανεβούμε στο δύσβατο κορμό, από τα κλαδιά με τις διαδοχικές διακλαδώσεις να συνεχίζουν να επιβάλλουν το μαρτύριο της εκλογής. Τουλάχιστον αναμένει πως με την αναρρίχηση από το ένα κλαδί στο άλλο θα μπορέσει να δει πιο μακριά και να κατανοήσει προς τα πού οδηγούν οι δρόμοι.” [2]
Estar suspensa sin tomar una decisión es una de mis posturas favoritas. ¿Pero quien dice que los dilemas son verdaderos y no son más que excusas que nos acomodan para no seguir hacia una dirección? Lo cierto es que nuestra cultura está llena de dilemas, o mejor dicho de pseudodilemas: Teoría-praxis, analógico –digital, abstracto-concreto, técnico-artístico, lógica-pasión y el catálogo no tiene fin.
Το να αναβάλω την λήψη αποφάσεων είναι μια από τις αγαπημένες μου στάσεις ζωής. Αλλά ποιος μας λέει ότι τα διλήμματα είναι πραγματικά και δεν είναι παρά δικαιολογίες που μας βολεύουν για να μην συνεχίσουμε προς κάποια κατεύθυνση. Το σίγουρο είναι πως η κουλτούρα μας είναι γεμάτη διλήμματα ή πιο σωστά ψευτοδιλήμματα: θεωρία-πράξη, αναλογικό-ψηφιακό, αφηρημένο-συγκεκριμένο, καλλιτεχνικό-τεχνικό, λογική-πάθος και ο κατάλογος δεν τελειώνει.
Respuesta gráfica: “Enfrentando los dilemas”.
Γραφιστική απάντηση: “Aντιμετωπίζοντας τα διλήμματα”.
*/&@(
[1] Italo Calvino, El castillo de los destinos cruzados.
[2]Italo Calvino, Το κάστρο των διασταυρωμένων πεπρωμένων.