no, no, no…

Text & images Alfonso Perez Lopez

Probablemente, cuando quieres expresar (no analizar) un movimiento, mediante el dibujo, tiendes a pensar que debes hacer tuyo el aprendizaje tácito que ha llevado al ejecutante a llevarlo a cabo de esa manera. Pero una vez que comprendes que no es posible, es cuando acudes a tu propio conocimiento tácito, a tus recursos de expresión.

Πιθανότατα, όταν θέλεις να εκφράσεις (όχι να αναλύσεις) μια κίνηση, μέσω του σχεδίου, έχεις την τάση να νομίζεις ότι πρέπει να κατέχεις την άρρητη γνώση (tacit knowledge) που οδήγησε τον σχεδιαστή να την  πραγματοποιήσει με αυτό τον τρόπο. Αλλά τη στιγμή που καταλάβεις ότι αυτό δεν είναι δυνατό, τότε πλησιάζεις τη δική σου άρρητη γνώση, τα “όπλα” της έκφρασής σου.

Es aquí cuando comprendes que un dibujo no es un paso de baile, porque se dibuja, cada vez, una sola vez. Cuando entiendes que no se trata del baile, sino de tu baile (si es que quieres expresar, no representar), dejas de analizar para comenzar a expresar.

Είναι εδώ που καταλαβαίνεις ότι ένα σχέδιο δεν είναι το βήμα ενός χορού, επειδή σχεδιάζεις, κάθε φορά, μια μόνο φορά. Τότε καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται για ένα χορό, αλλά για το δικό σου χορό (εάν θέλεις να εκφραστείς και όχι να αναπαραστήσεις), σταματάς να αναλύεις για να αρχίσεις να εκφράζεσαι.

Y es aquí cuando comprendes que lo verdaderamente importante, como en todo, son las renuncias: a qué debes renunciar y en qué parte del dibujo, cuándo, cómo y por qué. Los restos de este proceso de depuración de la expresión es tu baile, el que te permite expresar-te en el papel…. Y es cuando empiezas a querer comprender a Kandinsky.

Και είναι εδώ που συνειδητοποιείς πως το πραγματικό σημαντικό, όπως σε όλα, είναι οι αρνήσεις: ότι αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό, όπως και αλλού, είναι οι αποποιήσεις: τι πρέπει να εγκαταλείψεις και σε ποιο κομμάτι του σχεδίου, πότε, πως και γιατί. Τα υπολείμματα αυτής της διαδικασίας κάθαρσης της έκφρασης είναι ο χορός σου, αυτός που σου επιτρέπει να εκφράσεις-στεις στο χαρτί… Και τότε είναι που αρχίζεις να θέλεις να καταλάβεις τον Kandinsky.

Alfonso eligió este video para acompañar su texto. Es curioso que Alfonso descubre Pina Bausch casi 4 años después de una serie de conversaciones sobre su obra recordándome que cada uno de nosotros tiene su tiempo…

Ο Αλφόνσο διάλεξε αυτό το βίντεο για να συνοδέψει το κείμενό του. Μου φαίνεται κάπως παράξενο που ο Αλφόνσο ανακαλύπτει την Πινα Μπαους σχεδόν 4 χρόνια μετά από σειρά συζητήσεων για το έργο της υπενθυμίζοντάς μου πως καθένας μας έχει το δικό του διαφορετικό χρόνο…

Ayer Ch.Kosma me regaló un librito titulado “El Tratado del Abandono” (Alexandre Jollien). Una frase en las primeras páginas creo que está relacionadα con estos últimos textos de Alfonso sobre la renuncia y  la toma de conciencia de los hábitos gráficos.

“Cuanto más nos abandonamos en el momento más activos, más eficaces nos hacemos”, “Εsta es una llamada de desadhesión…”

Εχθές η Χ.Κοσμά μου χάρισε ένα πολύ όμορφο βιβλιαράκι με τίτλο «Εγκατάλειψη, Αφήνομαι στη Ζωή» (Alexandre Jollien).  Στις πρώτες σελίδες αναφέρει δυο φράσεις που νομίζω πως ταιριάζουν πολύ με αυτά τα τελευταία κείμενα του Αλφόνσο για ένα «κάλεσμα» προς την εγκατάλειψη, την αποποίηση, την άρνηση των συνηθειών και την προσπάθεια συνειδητοποίησης τους. 

«Όσο περισσότερο εγκαταλείπουμε τον εαυτό μας στη στιγμή τόσο πιο ενεργοί γινόμαστε, πιο αποτελεσματικοί»,  «Κάλεσμα στη μη προσκόλληση». 

Anthokosmos

D-r-a-w-d-r-a-w-o-t-h-e-r-w-i-s-e-w-e-a-r-e-l-o-s-t.