de Alfonso Perez López
Al dibujar, todos registramos ciertas compulsiones, y convulsiones, que nos hacen sentir el dibujo como nuestro.
Κατά τη σχεδίαση, όλους μας διακατέχουν κάποιοι καταναγκασμοί-συνήθειες, και σπασμοί, που μας κάνουν να νιώθουμε το σχέδιο σαν δικό μας .
Nuestros tics nos dan seguridad entre intervalos de movimientos de búsqueda, y nos arrastran a componer el dibujo como un todo tranquilizador.
Τα τικ μας είναι αυτά που στα κενά ανάμεσα στις διερευνητικές κινήσεις μας δίνουν εμπιστοσύνη, και μας παρασύρουν να συνθέσουμε ένα σχέδιο σαν ένα όλο καθησυχαστικό (ελεγχόμενο).
Eso que tanto trabajo nos ha costado construir y que llamamos ego se acerca y se aleja de nosotros al tantear, dejando al descubierto un cierto autómata que toma las riendas en caso de un posible desastre.
Αυτό που τόσο κόπο χρειάστηκε να χτίσουμε και ονομάζουμε «εγώ», στις δοκιμές μας πλησιάζει και την ίδια στιγμή απομακρύνεται από εμάς αφήνοντας να αποκαλυφθεί το «αυτόματο» που αναλαμβάνει τα χαλινάρια στην περίπτωση πιθανής καταστροφής.
El refugio intermitente en nuestros gestos se convierte a la vez en báculo y corsé, marcando el ritmo (Homero golpeaba el suelo con su bastón) a nuestras emociones, e intentando enmascarar nuestras inseguridades.
Αυτό το διακεκομμένο καταφύγιο στις χειρονομίες μας μετατρέπετε την ίδια στιγμή σε στήριγμα και κορσέ, υπαγορεύοντας το ρυθμό (ο Όμηρος χτυπούσε το δάπεδο με το ραβδί του) στα συναισθήματά μας, προσπαθώντας να μακιγιάρει τις αδυναμίες μας.
Pero, ¿qué seríamos sin ellos? ¿quién seríamos sin ellos? Seguramente, al igual que los personajes representados por Pina en esta obra, seres demasiado perdidos…¡Y mucho mejores artistas!
Αλλά τι θα ήμασταν χωρίς αυτές; Ποιοι θα ήμασταν χωρίς αυτές; Σίγουρα, παρόμοια με τους χαρακτήρες της Pina Bausch στο έργο της Café Muller , όντα υπερβολικά χαμένα…Και πολύ καλύτεροι καλλιτέχνες !
Draw, draw. Otherwise we are lost.
–
