“Quería hablar de la Traición, de cómo duele, cómo desgarra cual puñal, más cuando éste puede matarte o ser el clavo ardiendo del que con gusto colgaríamos con rotar algo menos de doscientos grados; cómo la luz no es tal sin la sombra que la empaña que a la vez le da la vida; los claroscuros de muerte en la misma, el terror a no ser, desaparecer desasido por aquel a quien con gusto besarías.”
-MB
“Ήθελα να μιλήσω για την Προδοσία, πώς πονά, πώς διαλύει σαν μαχαίρι, ειδικά όταν αυτό μπορεί να σκοτώσει ή μπορεί να είναι το αναμμένο καρφί (έκφραση απελπισίας), πώς το φως δεν είναι τίποτα χωρίς τη σκιά που ρίχνει αυτής που την ίδια στιγμή της δίνει ζωή, το εφέ των σκιών του θανάτου στον ίδιο, ο τρόμος να μην υπάρχεις, εξαφανίζεται από εκείνον τον οποίο με χαρά θα φιλούσες.”
-ΜΒ
María empieza a interpretar el mito de la traición de Judas con la imagen de dos labios o de un beso tachada con una línea vertical en negro. Con este gesto fuerte y significativo la imagen simbólica del beso se “rompe”. El beso “a quien con gusto besarías” se convierte en “zona prohibida”, paisaje abismal entre el deseo y el deseo de dejar de desear. Trazos de sensación entre la traición y el deseo de la liberación. Elementos de dibujo técnico complementan la “atmosfera” y el fondo de la imágen que a lo largo del proceso del dibujar se transforma continuamente hasta que los trazados lleguen a formar un paisaje extraño y extrañamente tranquilo.
Η Μαρία ξεκινά την ερμηνεία του μύθου της προδοσίας του Ιούδα με μια μαύρη κατακόρυφη γραμμή που διαγράφει την εικόνα ενός φιλιού. Με αυτή την έντονα συμβολική χειρονομία η εικόνα του φιλιού αρχίζει να διαλύεται. Το Φιλί σε “εκείνον τον οποίο με χαρά θα φιλούσες” γίνεται “απαγορευμένη ζώνη”, αβυσσαλέο τοπίο ανάμεσα στην επιθυμία και την επιθυμία να σταματήσεις να επιθυμείς. Ίχνη από κάποιο τεχνικό σχέδιο δημιουργούν μια ατμόσφαιρα-φόντο που κατά την εξέλιξης της σειράς των σχεδίων συνεχώς μεταμορφώνεται μέχρι που τα ψηφιακά ίχνη φτιάχνουν ένα παράξενο και παράξενα ήρεμο τοπίο.
“es como una catástrofe acontenida sobre el lienzo, en los datos figurativos y probabilísticos. Es como el surgimiento de otro mundo. Porque esas marcas y esos trazoss son irracionales, involuntarios, accidentales, libres, al azar. Son no representativos, no ilustrativos, no narrativos. Pero tampoco son significativos ni significantes: son trazos asignificantes. Son trazos de sensación, pero sensaciones confusas (las sensaciones confusas que se suscitan al nacer, decía Cezanne). “
«Είναι σαν μια καταστροφή που λαμβάνει χώρα σε έναν καμβά, με πιθανολογικά και περιγραφικά στοιχεία. Μοιάζει με την ανάδυση ενός άλλου κόσμου. Γιατί αυτά τα σημάδια αυτές οι χαράξεις είναι παράλογες, ακούσιες, σαν από ατύχημα, ελεύθερες, τυχαίες. Είναι μη αναπαραστατικές, μη εικονογραφημένες, μη αφηγηματικές. Αλλά επίσης δεν είναι σημαινόμενες ούτε σημαίνουσες: είναι χαράξεις ασημαινόμενες. Είναι χαράξεις αισθήσεων, αλλά αισθήσεων συγκεχυμένων (ανάμεικτων συναισθημάτων που προκύπτουν κατά τη γέννηση, όπως έλεγε ο Σεζάν).”
Giles Deleuze, Francis Bacon. La lógica de la sensación. p.102
