Miren, in search of lost time

La belleza de estos collage es indudable. Sin embargo aquí, por ser un poco subnormales, no vamos a hablar de ella sino de su carencia (de la belleza). Pero a la larga el apartamiento puede ser eficaz. Aunque lo que pasó pasó y es imposible revivirlo sin embargo en muchos casos no paramos de hablar de lo sucedido y querer de alguna manera desesperada repetirlo. En este caso lo que causa nostalgia a la autora de estas imágenes está relacionado con la capacidad de asombrarse por sí misma, por las manos que revelaron estas figuras espectaculares, este momento de trazar, de cortar y pegar estos papelitos.

Η ομορφιά αυτών των κολάζ είναι αναμφισβήτητη. Ωστόσο εδώ, επειδή κατά κάποιο είμαστε τρόπο ανώμαλοι, δεν θα μιλήσουμε για αυτήν αλλά για την έλλειψη της. Τελικά όμως η απομάκρυνση μπορεί να είναι αποτελεσματική. Αν και ότι έγινε έγινε και είναι αδύνατο να το ξαναζήσουμε παρόλα αυτά δεν παύουμε να μιλάμε για αυτό ή να προσπαθούμε με κάποιο απελπισμένο τρόπο να το επαναλάβουμε. Σε αυτή την περίπτωση η νοσταλγία προκύπτει από την απιθανότητα να ξαναζήσουμε ή πιο σωστά να ξαναζήσει η δημιουργός τους αυτό το εκπληκτικό «κόψε-ράψε», το ξάφνιασμα μπροστά σε αυτό που τα χέρια της ήταν ικανά να φτιάξουν.

Vamos a hablar de la nostalgia de un asombro y del tiempo que hace falta de superarlo, hasta que surjan en el futuro, otros asombros y extrañezas. Y hasta que estas imágenes de hacer cesen de ser nuestras referencias seguiremos “hablar” de ellas y dibujar incorporando en nuestros hábitos gráficos, en muchos casos degenerando conscientemente o no estos momentos de asombro.

Θα μιλήσουμε για τη νοσταλγία αυτού του ξαφνιάσματος με τον ίδιο μας τον εαυτό και του καιρού που χρειάζεται για να το ξεπεράσουμε, μέχρι να προκύψουν στο μέλλον άλλα, καινούργια ξαφνιάσματα και παραξενέματα. Και μέχρι αυτές οι εικόνες του ξαφνιάσματος να πάψουν να είναι οι αναφορές μας, θα συνεχίσουμε να “μιλάμε” για αυτές και να σχεδιάζουμε ενσωματώνοντας τες στις γραφικές μας συνήθειες, πολλές φορές  εκφυλίζοντας συνειδητά ή ασυνείδητα, αυτό που αρχικά ήταν μια στιγμή ξαφνιάσματος και θαυμασμού.

“Flores cantautoras, creo recordar que se llamaba la serie. No recuerdo bien el título de la sesión, eran “dibujos parlantes”, o algo así. Y yo me pase al cante… “, comentó Miren enviando estas imágenes. Oficialmente aquella sesión de Daeig I (de Antonio Verd Herrero) se llamaba “Experimentación, La mano que escribe” y yo recordaba el título, “cartas de amor”. En el eco de estos títulos de post-literatura y de los recuerdos de estas cartas se remolieron después del post  “homeless fonts” y el dibujo que lo acompaña. Todos eran de la misma sesión. Sin embargo el asunto de este post no es aquella sesión y aquellas letras sino un dibujo que realizó Miren casi diez días atrás.

“Άνθη τραγουδιστές, αν θυμάμαι καλά ονομαζόταν η σειρά. Δεν θυμάμαι καλά τον τίτλο της συνεδρίας, ήταν «Σχέδια ομιλητές» ή κάτι τέτοιο. Και εγώ πέρασα στο τραγούδι…”, σχολίασε η Μίρεν στέλνοντας αυτές τις εικόνες. Επίσημα εκείνη η συνεδρία ονομαζόταν «Πειραματισμός, Το χέρι που γράφει», ενώ εγώ είχα συγκρατήσει τον τίτλο «Ερωτικά γράμματα». Ο απόηχος των παραλογοτεχνικών τίτλων και οι αναμνήσεις αυτών των γραμμάτων αναμοχλεύτηκαν μετά το ποστ «άστεγες γραμματοσειρές» και το σχεδιάκι που το συνοδεύει. Ήταν όλα από την ίδια συνεδρία. Ωστόσο το θέμα μας δεν είναι εκείνη η συνεδρία και εκείνα τα γράμματα αλλά ένα άλλο σχέδιο που έφτιαξε η Μιρεν πριν περίπου δέκα μέρες.

Este dibujo no puede ocultar su relación con sus antecedentes, ni busca competir con ellos. Solamente sospechamos que busca una manera de evocar, no dejar de recordar aquel sentimiento, aquel momento de extrañeza y asombro.

Αυτό το σχέδιο δεν μπορεί να κρύψει τη σχέση του με τα παλιά, ούτε φυσικά ψάχνει να τα ανταγωνιστεί μοναχά, πιθανολογούμε, πως αναζητά έναν τρόπο να επαναφέρει, να προκαλέσει, να μην ξεχάσει εκείνο το αίσθημα, εκείνη τη στιγμή του παραξενέματος.

Y dado que mis palabras son bastante pobres para escribir sobre las memorias, el tiempo perdido y la espera de lo
nuevo, en la sombra de las muchachas en flor, dejaremos el trabajo difícil a Marcel:

Και επειδή οι δικές μου λέξεις είναι αρκετά φτωχές για να μιλήσουν για τις αναμνήσεις, το χαμένο χρόνο και την αναμονή του καινούργιου στον ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών αφήνουμε τη δύσκολη δουλειά στο Μαρσέλ:

“En mi caso, por el contrario, obtuve el medio material, pero en el mismo instante, ya que no por un efecto lógico, por lo menos por una consecuencia de ese primer éxito, se me escapó la alegría. Aunque parece que siempre debe escapársenos…Por lo general, seguimos esforzándonos esperanzados, durante algún tiempo. 

[..]

Εγώ, αντίθετα, τα υλικά μέσα τα είχα εξασφαλίσει, αλλά την ίδια στιγμή, αν όχι σαν λογικό αποτέλεσμα, αλλά πάντως σαν τυχαία συνέπεια αυτής της πρώτης ευτυχίας, η χαρά είχε εξαφανιστεί. Φαίνεται άλλωστε πως έτσι πρέπει να συμβαίνει… Τις περισσότερες φορές εξακολουθούμε να παλεύουμε και κάτι να ελπίζουμε για λίγο καιρό. 

[..]

Y el recuerdo cruel no es contemporáneo de esa imagen restaurada, sino que pertenece a otra edad; es uno de los pocos testigos de un pasado monstruoso… los recuerdos y las cartas son un aviso de la realidad, y con el dolor que nos causan deben hacernos sentir cuánto nos alejaron de ella las locas esperanzas de nuestro diario esperar

[..] 

Η σκληρή ανάμνηση, εκείνη, δεν είναι ένας σπάνιος μάρτυρας απ’ αυτό το σπάνιο παρελθόν… αυτές οι αναμνήσεις, αυτά τα γράμματα μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα και θα πρέπει να κάνουν νιώσουμε, με τον απότομο πόνο που μας προκαλούν, πόσο απομακρυνθήκαμε απ, την πραγματικότητα με τις τρελές ελπίδες της καθημερινής μας προσμονής 

[..]

Pero a la larga el apartamiento puede ser eficaz. .. Ahora, que hace falta mucho tiempo. Y nuestras exigencias con respecto al tiempo son tan exorbitantes como las que reclama el corazón para mudar. En primer lugar, el tiempo es la cosa que cedemos con más trabajo, porque sufrimos mucho y estamos deseando que nuestro sufrir acabe. Luego, ese tiempo que necesita el otro corazón para cambiar le servirá al nuestro para cambiar también; de suerte que cuando nos sea accesible la finalidad que perseguíamos, ya no será tal finalidad para nosotros.

[..]

Τελικά όμως η απομάκρυνση μπορεί να είναι αποτελεσματική… Μόνο που για αυτό χρειάζεται χρόνος. Και οι απαιτήσεις μας σ΄ότι αφορά το χρόνο είναι τόσο υπερβολικές όσο και αυτές που χρειάζεται η καρδιά για να αλλάξει. Πρώτα απ όλα, χρόνος είναι αυτό ακριβώς που παραχωρούμε με τη λιγότερη ευκολία, γιατί η οδύνη μας είναι σκληρή και βιαζόμαστε να τη δούμε να τελειώνει. Έπειτα, αυτό το χρόνο που χρειάζεται η άλλη καρδιά για να αλλάξει, η δική μας θα τον χρησιμοποιήσει για ν΄αλλάξει κι αυτή, κι έτσι όταν ο στόχος που είχαμε θέσει θα γίνει προσιτός, θα έχει πάψει πλέον να είναι ο στόχος μας

[..]

De modo que no es seguro que la felicidad tardía, la que llega cuando ya no se la puede disfrutar, cuando no queda amor, sea exactamente la misma felicidad que antaño, por no querer entregársenos, nos hizo sufrir tanto.

[..] 

El accidente llega siempre por el lado que menos esperábamos, de dentro, del corazón. 

 Η ευτυχία μας δίνεται όταν έχουμε γίνει αδιάφοροι απέναντι της, κι έτσι δεν είναι βέβαιο πως η ευτυχία που έρχεται αργά, όταν δεν μπορούμε πια να τη χαρούμε, όταν δεν αγαπούμε πλέον, είναι ολότελα εκείνη η ίδια ευτυχία που η έλλειψη της μας έκανε άλλοτε τόσο δυστυχισμένους. 

[…]

το ατύχημα έρχεται απ΄τη μεριά που δεν το φανταζόσουν, από μέσα, απ΄την καρδιά.

Marcel Proust

En búsqueda del tiempo perdido

A la sombra de las muchachas en flor, p. 124-126

Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο

Στον ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών, σ.173-175

Podéis encontrar a Miren en varios sitios. Entre las orillas de Nilo donde está dibujando su proyecto fin de carrera realizando experimentaciones de superposición de capas hasta el País Basco o también en aquí o en su página en facebook o encοntrar trocitos suyos en una pelicula que nos recomienta: LOREAK, donde las flores harán brotar en las protagonistas sentimientos que parecían olvidados…

Μπορείτε να συναντήσετε τη Μίρεν σε πολλά διαφορετικά μέρη από τις όχθες του Νείλου όπου σχεδιάζει τη διπλωματική της εργασία και πραγματοποιεί γραφικούς πειραματισμούς μέχρι τη χώρα των Βάσκων ή εδώ ή αλλά και εδώ στη σελίδα της στο facebook ή να βρείτε κάτι από αυτή στην ταινία που μας προτείνει LOREAK για λουλούδια που ανθίζουν στις πρωταγωνίστριες ξεχασμένα συναισθήματα. 

Look On Down From The Bridge

http://grooveshark.com/songWidget.swf

Look on down from the bridge
There’s still fountains down there
Look on down from the bridge
It’s still raining, up here

–

¡Muchas gracias Miren!

P.D. LOREAK