“El tercero es mi favorito […] qué opinas?”, me comentó Eva enviándome estas tres imágenes (a la izquerda). Pero esta frase se puede traducir también “Anthokosmos, es hora que te pongas a escribir unas frases. Empieza con esos dibujos. Llevas casi una semana sin escribir seriamente!”. Bajo estas demandas (algunas interpretadas otras no) y dado que Eva es mi alma gemela gráfica y la cuido, me temo que tendré que inventar una historia para interpretar esta última serie de “estallidos” de Eva.
En su mensaje dice también que “son sólo restos, pero para mí es como si se fueran dos pequeños hijos.” Cosa que primero aclara que sus autora está bastante consciente de que estos signos son restos que quedan después de un movimiento corporal en una superficie o que son lo que salió y se ex-scribió (Nancy) de su cuerpo moviéndose tocándo la superficie. Segundo, y más importante, la frase casi declara la existencia de un sentimiento de amor inseparable o algo de posesión maternal lo cual significa que estos restos son especiales para ella o que el proceso de “parir” fue especial. Ahora porque los siente que tiene dos hijos y no tres, “vete a saber”, como decís en España.
Supongo, como ocurre en muchos embarazos el primer “hijo”está bastante planteado. De manera parecida el primer dibujo de Eva, fue bastante planteado (esta metáfora, entre dibujos y hijos, es infantil y de charlatanería pero se hace solamente para llamar la atención al lector por si se abura de tanto parloteo que viene). Así que el primer dibujo de Eva, aunque es lo más impresionante por la soltura de los gestos, la mezcla de los colores, la transparencia que le da el agua, los contrastes, por ser tan dinámico que me hace imaginar sus gestos saltando con armonía de un lado del papel al otro sin embargo, no es nada novedoso. El primer dibujo tiene referencia y es muy parecido a otros dibujos suyos, una serie de gran éxito.
Eva está consciente de esto y por eso en gran medida decide abandonar los hábitos de lo conocido y se lanza a encontrar nuevos produciendo dos dibujos más. Para este cambio, a nivel técnico, parece que cambia pincel. A nivel de gestos parece que sigue moviéndose en otras frecuencias, otro ritmo “saltando” sobre el papel. Un gesto provoca el siguiente en una “danza frenética” sin duda impresionante.
Sin embargo, por desgracia, después de 380 palabras que lleva este texto Eva todavía no ha encontrado una respuesta sobre los restos del tercer dibujo, su favorito. ¿Será porque para interpretar a veces no se sabe por dónde empezar o porque existe algo que me impide compartir su amor? Aunque sospecho que su amor está relacionado con con lo más importante “el placer del dibujar“, de moverse en una superficie disfrutando el aparecer de las figuras sin embargo a pesar de todos estos argumentos algo me pasa y por mucho que lo intento algo me impide compartir la frase “el tercero es mi favorito”.
Nuestros comentarios no suelen “caer del cielo” siempre tienen referencias sean gráficas, bibliográficas, de experiencias personales, etc. Así que lo que reprime mis ganas de compartir el amor por el tercer hijo está relacionado con algunas “herencias”.
Al ver los tres dibujos abriendo el correo me llamó la atención algo bastante común entre las tres imágenes. En los tres casos los gestos de trazar parece que giraron alrededor de un centro, permaneciendo dentro de la superficie sin llegar a tocar o expandir a los bordes del papel. Cosa bastante curiosa conociendo los cuadros de las imágenes fotográficas de Eva o de sus cuadros digitales. Para provocar a Eva buscar nuevos desafíos y por supuesto para mantener nuestra “alimentación” imaginaria siempre nutriente (es decir por razones claramente egoístas) se lanza aquí una frase de Antonio Verd Herrero, extraída de sus clases en la ETSAM, la misma que titula un “acontecimiento” en la tesis: “tienes que salir del cuadro!”
Y justo cuando se escribía esto, apareció por correo una imagen de Aggelos Tsap con unas letras que necesitaban traducción. Decicadas a un love for Evar:
Cuando estos labios mios pegados a la luna/Όταν αυτά τα χείλη κολλημένα στο φεγγάρι
dejen de ser voz de arena y misterio / πάψουν να είναι φωνή στην άμμο και μυστήριο
mi cuerpo irá a mi entierro bailando/το σώμα μου θα πάει να κηδευτεί χορεύοντας
como sólo un angel sabe bailar./όπως μόνο ένας άγγελος ξέρει να χορεύει.
“Το τρίτο είναι το αγαπημένο μου [ … ] τι πιστεύεις;” είπε η Eva στέλνοντας μου αυτές τις τρεις εικόνες. Αλλά αυτή η φράση μπορεί να ερμηνευτεί επίσης και έτσι: “Ανθόκοσμε, ήρθε η ώρα να κάτσεις να γράψεις. Ξεκίνα με αυτά τα σχέδια. Έχει περάσει σχεδόν μια εβδομάδα χωρίς να γράψεις κάτι σοβαρό!”. Με δεδομένες αυτές τις “απαιτήσεις” και μιας και η Εύα είναι η αδελφή ψυχή μου στα γραφιστικά και την φροντίζω, φοβάμαι ότι θα πρέπει να εφεύρω μια ιστορία για την ερμηνεία της τελευταίας σειράς “εκρήξεων” της Εύας.
Στο μήνυμά της διευκρινίζει επίσης “ότι αυτά τα είναι μόνο απομεινάρια, αλλά για εμένα είναι σαν δυο παιδιά (μου)”. Πράγμα που καταρχήν σημαίνει ότι οι χαράξεις είναι απομεινάρια και πως η χαράκτρια τους έχει αρκετή συνείδηση και γνωρίζει πως αυτά τα απομεινάρια είναι αυτά που μένουν μετά από μια κίνηση του σώματος σε μια επιφάνεια ή πως είναι αυτά “βγήκαν” και “εξ-γράφτηκαν” (Nancy) από το σώμα της καθώς κινούταν αγγίζοντας την επιφάνεια. Κατά δεύτερο, και πιο σημαντικό, η φράση δηλώνει την ύπαρξη ενός συναισθήματος αδιαίρετης αγάπης ή κάτι από μητρική κτητικότητα, πράγμα που σημαίνει ότι αυτά τα απομεινάρια είναι ιδιαίτερα για αυτήν ή πως η διαδικασία “γέννησης” ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη. Τώρα γιατί τα βλέπει σαν δυο παιδιά της και όχι σαν τρία, “τρέχα γύρευε”.
Υποθέτω, όπως συμβαίνει σε πολλές εγκυμοσύνες έτσι και στην περίπτωση με τα σχέδια της Εύας, η σύλληψη του πρώτου “παιδιού” είναι κατά κάποιο τρόπο αρκετά προγραμματισμένη (η χρήση αυτής της μεταφοράς, των σχεδίων σαν παιδιά, είναι μια παιδικότητα και ένα τσαρλατανοπαράδειγμα που χρησιμοποιείται εδώ για να διατηρήσει την προσοχή του αναγνώστη και να μην βαρεθεί με τόσα που έχει ακόμα να διαβάσει). Έτσι και με την πρώτη εικόνα της Εύας. Αν και είναι η πιο εντυπωσιακή από τις τρεις για τη δυναμική των χαράξεων, τις αναμείξεις των χρωμάτων, τη διαφάνεια που δίνει το νερό, τις αντιθέσεις, γιατί η αλήθεια είναι πως είναι τόσο «δυναμική» η εικόνα που με κάνει να φανταστώ τα χέρια της να μετατοπίζονται με απίστευτη αρμονία από τη μια πλευρά του χαρτιού στην άλλη, ωστόσο γνωρίζω πως αυτό το σχέδιο είναι αρκετά προγραμματισμένο. Το πρώτο σχέδιο παραπέμπει και είναι παρόμοιο με μια άλλη σειρά σχεδίων, σειρά που είχε μάλιστα μεγάλη επιτυχία.
Η Εύα γνωρίζει πως σε αυτές τις χειρονομίες δεν υπάρχει τόση πρόκληση και για αυτό αποφασίζει σε μεγάλο βαθμό να εγκαταλείψει τις συνήθειες της και το “γνωστό” και ψάχνει νέες προκλήσεις φτιάχνοντας δυο νέα σχέδια. Για αυτή την αλλαγή, σε τεχνικό επίπεδο, φαίνεται πως αλλάζει πινέλο, ενώ σε επίπεδο χειρονομιών μοιάζει να κινείτε σε άλλες συχνότητες και ρυθμό “χορεύοντας’ πάνω στο χαρτί. Μια χειρονομία προκαλεί την άλλη σε έναν “φρενήρη χορό”, το δίχως άλλο εντυπωσιακό.
Ωστόσο, δυστυχώς, μετά από 380 λέξεις που έχουν γραφτεί για αυτό το κείμενο η Εύα ακόμα δεν έχει συναντήσει απάντηση για τα απομεινάρια του τρίτου σχεδίου, του αγαπημένου της. Αν και πιθανολογώ ότι η “αγάπη της” πηγάζει απλά από το πιο σημαντικό, “την χαρά του σχεδιάζω“, του κινούμε απολαμβάνοντας την εμφάνιση των φιγούρων παρόλα αυτά κάτι συμβαίνει με εμένα που με εμποδίζει να υποσητρίξω τη φράση “το τρίτο είναι το αγαπημένο μου”.
Τα σχόλιά μας σπάνια “πέφτουν από τον ουρανό”, τις περισσότερες φορές έχουν αναφορές γραφιστικές, βιβλιογραφικές, προσωπικές εμπειρίες κτλ. Έτσι αυτό που καταστέλλει την επιθυμία μου να μοιραστώ την αγάπη μου για το τρίτο παιδί σχετίζεται με μια “κληρονομιά”.
(Ναι, η στιγμή της ειλικρίνειας).Βλέποντας με το άνοιγμα της αλληλογραφίας τις τρεις εικόνες, αντί να προσέξω τα σχέδια μεμονωμένα, την προσοχή μου τράβηξε κάτι κοινό και στις τρεις φιγούρες. Και στις τρεις περιπτώσεις, οι χειρονομίες φαίνεται να περιστρέφονται γύρω από ένα κέντρο, παραμένοντας πάντα μέσα στο πεδίο της επιφάνειας χωρίς να αγγίζουν ή να επεκτείνονται ποτέ εκτός των ορίων του χαρτιού. Γνωρίζοντας την Εύα, τις φωτογραφικές της εικόνες ή τα ψηφιακά της κάδρα αυτό που μου έστελνε ήταν κάτι πολύ παράξενο, κάτι σαν πισωγύρισμα. Για να προκαλέσω την Εύα σε νέες προκλήσεις και φυσικά για να συνεχίζουμε εμείς οι υπόλοιποι να “τρέφουμε” το φαντασιακό μας με καινούργιες εικόνες της (για τις “διατροφικές” μας δηλαδή συνήθειες) θα χρησιμοποιήσω μια φράση του τον Antonio Verd Herrero από τα μαθήματα του στο ETSAM, η ίδια φράση που είναι τίτλος σε ένα από τα “περιστατικά” της τέσις: Πρέπει να βγεις από το κάδρο!
Και καθώς έγραφα τα παραπάνω, εμφανίστηκε μέσω μέιλ μια εικόνα του Aggelos Tsap με ένα στίχο, που χρειαζόταν μετάφραση. Αφιερωμένο σε μια love for Evar:
Cuando estos labios mios pegados a la luna/Όταν αυτά τα χείλη κολλημένα στο φεγγάρι
dejen de ser voz de arena y misterio / πάψουν να είναι φωνή στην άμμο και μυστήριο
mi cuerpo irá a mi entierro bailando/το σώμα μου θα πάει να κηδευτεί χορεύοντας
como sólo un angel sabe bailar./όπως μόνο ένας άγγελος ξέρει να χορεύει.
Eva de Miguel works at ¨ME¨