![]() ![]() ![]() Και καθώς με τα χρόνια βλέπω όλα αυτά και υποψιάζομαι το πώς είναι εκεί οι τεχνίτες, οι μηχανικοί, οι ελεγκτές, δεν ανησυχώ ιδιαίτερα για το μέλλον τον πεζοδρομίων κολάζ. Η εργολαβίστικη κουλτούρα της αρπαχτής και της τεχνογνωσίας του «τα ξέρω όλα» και του «επαναλαμβάνω τα ίδια» εγγυώνται τη διαιώνιση του «μπαλώματος». Οπότε, περπατώ, κοιτώ, ξανακοιτώ τα πεζοδρόμια και μια και ο μεσσίας δεν θα έρθει, ο θεός πέθανε από καιρό, ο Ηλίας, όπως και ένα σωρό άλλοι, έχει ήδη μάθει να ζει με το ένα πόδι εδώ και την καρδιά αλλού, και προσπαθώ να δω πώς μπορεί να εξελιχθεί η μέθοδος πεζοδρόμια-κολάζ. Και τα κολάζ θέλουν τη φινέτσα τους, αλλά δεν θα είναι τόσο δύσκολο, δεν θα έχουμε ανάγκη κανέναν προφήτη, μόνο περισσότερη ατσαλοσύνη. Α. Υ.Γ.: Με αφορμή το κείμενό σου «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών»και το σούπερ σχόλιο ότι «οι Τέχνες δεν περιέχουν τα Γράμματα. Ούτε τα Γράμματα τις Τέχνες» να συμπληρώσουμε πως με το πέρασμα των χρόνων φαίνεται πως εξαλείφονται γενικότερα οι διαιρέσεις. Έτσι, ολοένα και περισσότεροι στοχαστές αναφέρονται πλέον στην Τέχνη και όχι στις Τέχνες. Οπότε, γενικά παρατηρείται η τάση να μην έχουμε τέχνες και φυσικά ούτε και τους χαρακτηρισμούς τους: στέγες, σχολές, καλές, κακές, εφαρμοσμένες, οπτικές, θεατρικές και ο κατάλογος δεν τελειώνει, και να έχουμε απλά Τέχνη. (Αγαπητή φίλη, οι Έλληνες δεν ενδιαφέρονται για τα πεζοδρόμια και για τους δρόμους επειδή κοιτάνε συνέχεια τον ουρανό. Είμαστε Έλληνες, παιδιά του Ήλιου, οπότε θα έπρεπε να ήμασταν πουλιά. Μπεκάτσες. Αφού δεν φτιάχτηκαν τα πεζοδρόμια και οι δρόμοι, όταν υπήρχαν τα χρήματα, λογικά δεν θα φτιαχτούν ποτέ. Θα βγει το χώμα σε λίγο κάτω από τους δρόμους της Αθήνας. Πάντως, τα πεζοδρόμια του Δημήτρη Πικιώνη -κολάζ και αυτά από τον ίδιο τον δημιουργό τους- μια χαρά αντέχουν 60 χρόνια μετά την δημιουργία τους στο χώρο γύρω από την Ακρόπολη και στο Λόφο του Φιλοπάππου, και είναι πανέμορφα, σε αντίθεση με τις πρόσφατες επεκτάσεις πεζοδρομίων στην περιοχή και τα υπόλοιπα πεζοδρόμια της Αθήνας που έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Περιμένω να αναστηθεί ο Πικιώνης. Να είστε καλά.)
|
Esta historia, escrita principalmente en griego, publicada en el blog de www.pitsirikos.net es una historia de andar.La historia tiene que ver con las aceras. Empieza diciendo cómo caminando por las calles de mi ciudad en Grecia y en otras ciudades de este país decadente mirando las superficies de las aceras, todas en malas condiciones, empiezan una serie de reflexiones.Principalmente se plantea cómo la imposibilidad de construir por estas tierras un pavimento que pueda cumplir con las mínimas especificaciones técnicas revela la posibilidad de hablar sobre una acera-collage. Estas aceras que a lo largo del tiempo y de las constantes intervenciones –corta y pega- se han convertido en collages, cuadros no figurativos, llenos de rayas, manchas, huellas, a veces mensajes escritos generan decepción pero también (de tanto mirar y contra la decepción que provican) la posibilidad de realizar aceras-collage.
Estas reflexiones entre realidad y sueño hacen patente un caso más de superficies trazadas, de soportes para dibujar, donde dibujamos dejando nuestras huellas. . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . .
|
2 responses to “walking stories//Περπατώντας στην χώρα των προδομένων προφητών”
Πολύ καλό Ανθή!
Muchas gracias Bob!