 Πιτσιρίκο, περπατώ στην πόλη μου που βρίσκεται και αυτή «στην χώρα που ο καθένας είναι προφήτης και όλοι καρτερούν την έλευση του Μεσσία. Στην χώρα των προδομένων προφητών»και έχω αρχίσει να κάνω σκέψεις για το πώς θα γίνει να βελτιώσουμε την τεχνική μας στο «μπάλωμα».Βλέπω τα χιλιομπαλωμένα πεζοδρόμια αυτές τις παρατημένες, χιλιοχαραγμένες επιφάνειες, και με τον καιρό έχω σταματήσει να βλέπω την ατσαλοσύνη των προδομένων και βλέπω φιγούρες, εκπληκτικά κολάζ, αφηρημένα «κάδρα», πολλές φορές γεμάτα συνθήματα, αδύνατο να τα σχεδιάσει ή προγραμματίσει κάποιος. Κοιτώ τα πεζοδρόμια και οι υποθέσεις επιβεβαιώνονται. Όλα πάνε ρολόι. Δεν υπάρχει ένα πεζοδρόμιο ίδιο με το άλλο, δεν γίνεται να προχωρήσεις πέντε μέτρα και να μην δεις ένα «μπάλωμα». Απίστευτο. Όσες πιο πολλές φορές έχει σπάσει και έχει «μπαλωθεί» ένα πεζοδρόμιο τόσο καλύτερο είναι.Αφήνουμε απέξω τις άπειρες κηλίδες από τσιχλόφουσκες, λεκέδες από σκουπίδια και άλλα. Ενώ δεν συζητάμε για το πώς καταλήγουν κάτι «δήθεν», για τα μάτια του κόσμου μίζερες ράμπες που ξεπερνούν κάθε φαντασία. Βέβαια, οι υποθέσεις για ένα πεζοδρόμιο-κολάζ σκοντάφτουν στο ότι συνεχίζουμε να κάνουμε τα πεζοδρόμια 18 ή 20 πόντους ύψος ενώ στον υπόλοιπο κόσμο προσπαθούν να μειώσουν τη διαφορά γύρω στα 8 εκατοστά με στόχο το μηδέν, δηλαδή την εξαφάνιση του δρόμου (και όχι του πεζοδρομίου), αλλά ας μην υπερβάλλουμε.Μετά, περπατώ εκτός Ελλάδας βλέπω τα πεζοδρόμια τους και επιβεβαιώνεται η πρωτοτυπία μας. Κάποιοι άνθρωποι δεν ξέρουν να «μπαλώνουν». Οι πλάκες τέλεια κομμένες, η βάση από άμμο και όχι μπετόν, οι ράμπες τέλειες, οι αρμοί σχεδόν εξαφανισμένοι. Και δεν είναι η ποιότητα των υλικών ή το μέγεθος της πόλης, αν είναι πρωτεύουσα ή όχι, κατά πλειοψηφία φοβερά φινιρίσματα.
Και καθώς με τα χρόνια βλέπω όλα αυτά και υποψιάζομαι το πώς είναι εκεί οι τεχνίτες, οι μηχανικοί, οι ελεγκτές, δεν ανησυχώ ιδιαίτερα για το μέλλον τον πεζοδρομίων κολάζ. Η εργολαβίστικη κουλτούρα της αρπαχτής και της τεχνογνωσίας του «τα ξέρω όλα» και του «επαναλαμβάνω τα ίδια» εγγυώνται τη διαιώνιση του «μπαλώματος». Οπότε, περπατώ, κοιτώ, ξανακοιτώ τα πεζοδρόμια και μια και ο μεσσίας δεν θα έρθει, ο θεός πέθανε από καιρό, ο Ηλίας, όπως και ένα σωρό άλλοι, έχει ήδη μάθει να ζει με το ένα πόδι εδώ και την καρδιά αλλού, και προσπαθώ να δω πώς μπορεί να εξελιχθεί η μέθοδος πεζοδρόμια-κολάζ. Και τα κολάζ θέλουν τη φινέτσα τους, αλλά δεν θα είναι τόσο δύσκολο, δεν θα έχουμε ανάγκη κανέναν προφήτη, μόνο περισσότερη ατσαλοσύνη. Α. Υ.Γ.: Με αφορμή το κείμενό σου «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών»και το σούπερ σχόλιο ότι «οι Τέχνες δεν περιέχουν τα Γράμματα. Ούτε τα Γράμματα τις Τέχνες» να συμπληρώσουμε πως με το πέρασμα των χρόνων φαίνεται πως εξαλείφονται γενικότερα οι διαιρέσεις. Έτσι, ολοένα και περισσότεροι στοχαστές αναφέρονται πλέον στην Τέχνη και όχι στις Τέχνες. Οπότε, γενικά παρατηρείται η τάση να μην έχουμε τέχνες και φυσικά ούτε και τους χαρακτηρισμούς τους: στέγες, σχολές, καλές, κακές, εφαρμοσμένες, οπτικές, θεατρικές και ο κατάλογος δεν τελειώνει, και να έχουμε απλά Τέχνη. (Αγαπητή φίλη, οι Έλληνες δεν ενδιαφέρονται για τα πεζοδρόμια και για τους δρόμους επειδή κοιτάνε συνέχεια τον ουρανό. Είμαστε Έλληνες, παιδιά του Ήλιου, οπότε θα έπρεπε να ήμασταν πουλιά. Μπεκάτσες. Αφού δεν φτιάχτηκαν τα πεζοδρόμια και οι δρόμοι, όταν υπήρχαν τα χρήματα, λογικά δεν θα φτιαχτούν ποτέ. Θα βγει το χώμα σε λίγο κάτω από τους δρόμους της Αθήνας. Πάντως, τα πεζοδρόμια του Δημήτρη Πικιώνη -κολάζ και αυτά από τον ίδιο τον δημιουργό τους- μια χαρά αντέχουν 60 χρόνια μετά την δημιουργία τους στο χώρο γύρω από την Ακρόπολη και στο Λόφο του Φιλοπάππου, και είναι πανέμορφα, σε αντίθεση με τις πρόσφατες επεκτάσεις πεζοδρομίων στην περιοχή και τα υπόλοιπα πεζοδρόμια της Αθήνας που έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Περιμένω να αναστηθεί ο Πικιώνης. Να είστε καλά.)
|
Esta historia, escrita principalmente en griego, publicada en el blog de www.pitsirikos.net es una historia de andar.La historia tiene que ver con las aceras. Empieza diciendo cómo caminando por las calles de mi ciudad en Grecia y en otras ciudades de este país decadente mirando las superficies de las aceras, todas en malas condiciones, empiezan una serie de reflexiones.Principalmente se plantea cómo la imposibilidad de construir por estas tierras un pavimento que pueda cumplir con las mínimas especificaciones técnicas revela la posibilidad de hablar sobre una acera-collage. Estas aceras que a lo largo del tiempo y de las constantes intervenciones –corta y pega- se han convertido en collages, cuadros no figurativos, llenos de rayas, manchas, huellas, a veces mensajes escritos generan decepción pero también (de tanto mirar y contra la decepción que provican) la posibilidad de realizar aceras-collage.
Estas reflexiones entre realidad y sueño hacen patente un caso más de superficies trazadas, de soportes para dibujar, donde dibujamos dejando nuestras huellas. . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . .
|
2 responses to “walking stories//Περπατώντας στην χώρα των προδομένων προφητών”
Πολύ καλό Ανθή!
Muchas gracias Bob!