|
La pequeña figura es muy peculiar. Me llama solo de vuelta a casa, nunca en el camino de ida. Será la inclinación del terreno o el hecho que ya no estoy dormida y puedo observar las cosas a mi alrededor o porque ya no tengo prisa (casi siempre llego tarde) o porque esta orientación favorece su perfil y me permite observarla. La figura es una carita, un rastro caricaturesco. Hacen falta solamente dos agujeros (los ojos) y un tercero (-pero no necesariamente-la boca) para trazar un rastro, me dijo una mañana J.Seguí enseñándome un dibujito lleno de líneas zigzag y puntitos. “La cabeza no está hecha más que de agujeros cuyo centro vacío representa muy bien el espíritu, el punto, la infinita concentración en sí. Pupilas, fosas nasales, boca, orejas, son agujeros, evasiones cavadas fuera del cuerpo”[i] Aunque un día al andar en la ciudad bastante lejos encontré cerca de un semáforo otra mancha parecida sigo sin poder sospechar cómo se formó esta figurita. La mancha no tiene que ver con el color de la pared que está a su lado. Su material solo parece a lo de las líneas de los peatones que están por allí. Como si al pintar estas líneas un cubo de pintura o un pincel desviaron de su trabajo y empezaron a chorrear como Jackson Pollock. Posiblemente vosotros no veis ningún rostro en esta destrozada línea al suelo. Pero será a causa de algunas extrañas sinapsis o células cerebrales que para mí esta mancha está vinculada con la vuelta a casa…. para mis compis en la calle Santa María…..
.
|
Η μικρή φιγούρα είναι πολύ παράξενη. Με φωνάζει μόνο όταν επιστρέφω στο σπίτι. Ποτέ όταν φεύγω. Θα είναι η κλίση του εδάφους ή το γεγονός ότι στην επιστροφή δεν είμαι πια κοιμισμένη και μπορώ να παρατηρώ τα γύρω ή ότι δεν βιάζομαι (σχεδόν πάντα πάω καθυστερημένη) ή πως από αυτή την πλευρά η όψη της φιγούρας φαίνεται καλύτερα. Η φιγούρα είναι ένα πρόσωπο ή καλύτερα μια καρικατούρα. Χρειάζονται μόνο δύο οπές ( μάτια ) και ένα τρίτο ( -όχι κατ ‘ανάγκη – το στόμα) για να χαραχθεί ένα πρόσωπο, μου είπε ένα πρωί ο J.Seguí δείχνοντας μου ένα σχεδιάκι γεμάτο τεθλασμένες γραμμές και κουκίδες. “Το κεφάλι δεν αποτελείτε παρά μόνο από τρύπες το κενό των οποίων αναπαριστά πολύ καλά το πνεύμα, το σημείο, την άπειρη συγκέντρωση προς τον εαυτό της. Οι κόρες των ματιών, οι ρινικές κοιλότητες, το στόμα, τα αυτιά, είναι τρύπες, φυγές σκαμμένες έξω από το σώμα “[ii]. Δεν ξέρω πώς σχηματίστηκε αυτή η φιγούρα. Αυτή η κηλίδα δεν έχει άλλες παρόμοιες τριγύρω, ούτε έχει χρωματικά κάποια σχέση με τον τοίχο δίπλα της. Το υλικό της μοιάζει με αυτό που έχουν οι γραμμές για τους πεζούς που βρίσκονται πιο πέρα. Λες και κάποιος κουβάς με μπογιά ή κάποιο πινέλο παρέκκλιναν από την εργασία τους και άρχισαν να στάζουν κηλίδες σαν τον Jackson Pollock. Βέβαια το πιθανότερο είναι εσείς να κοιτάτε αυτή τη φιγούρα και να μην παρατηρείτε τίποτα από όλα όσα σας αραδιάζω. Ωστόσο για εμένα, μάλλον λόγω κάποιων παράξενων εγκεφαλικών συνάψεων, αυτή η φιγούρα σημαίνει την επιστροφή στο σπίτι… αφιερωμένο στους συγκατοίκους μου στη οδό Santa María… |
