!mprografika at pitsirikos.net, un texto para Pavlos Fissas. El texto será pronto traducido en ES.
Αγαπητέ Πιτσιρίκο, ενώ τόσα και τόσα ειπώθηκαν και άλλα τόσα γράφτηκαν για το χαμό του, αν δεν με προδίδουν οι έρευνες στο διαδίκτυο και οι βόλτες στα βιβλιοπωλεία, λίγα, εξαιρετικά λίγα, αφιερώθηκαν στην τέχνη του και ακόμα πιο λίγα στην τέχνη των στίχων του και την δυναμική των εικόνων τους. Για αυτό θα κάνω μια απόπειρα.
Οι λέξεις φτιάχνουν εικόνες και οι δικές του εικόνες είναι προσεκτικά διαλεγμένες. Το δικό του «ανέγγιχτο βασίλειο» βρίσκεται στον αιθέρα.
Φίλος του είναι ο ήλιος, συνηθίζει να απλώνει τα φτερά του, να κινείται πετώντας μεταφέροντας μας συναισθήματα ανάτασης, αιώρησης και ελευθερίας.
«Ελεύθερα, ψηλά, πολύ ψηλά πετώ κι όλοι ζηλεύουν τα περήφανα κι αδέσμευτα φτερά μου», «Όταν θα φτάσει ο ήλιος στο τελευταίο γέρμα, θα βάλουνε φωτιά από ψηλά οι αετοί», «Να “ρθούνε να με βρουν στην κορυφή ψηλά, τους περιμένω», «Γι’ αυτό απλώνω ξανά πολύ ψηλά τα δυο μου χέρια, για να κλέψω λίγο φως από τα λαμπερά αστέρια».
Κάποιος σπάει τα δεσμά και μέσω των στίχων του και των ήχων του με το φαντασιακό του να «κατοικεί» σε επικράτεια και πεδίο ελευθερίας, κινείται όχι από τις δυνάμεις της βαρύτητας αλλά από το αυτές του αέρα.
Γνωρίζει καλά αυτόν τον τόπο, τα στοιχεία αυτά τον τραβούν και τον έλκουν, για αυτό και τα χρησιμοποιεί συνέχεια. Οι εικόνες εναλλάσσονται, μεταφέρουν βιογραφικά στοιχεία, καταστάσεις και φόβους, οι στίχοι, αλλά και ο ίδιος ο τίτλος του άλμπουμ «ηλιοκαψήματα» κάνουν νύξεις για ένα φαντασιακό της αιώρησης, του αέρα (Μπασελάρ) που όσο εξελίσσεται η μουσική του γίνεται όλο και πιο συνειδητό.
«Κοίτα ψηλά τ” αστέρια. Απόψε μοιάζουν να “ναι τόσο φωτεινά», «από το παράθυρό μου…», «γιορτές του πυρός, του φωτός», «με καλεί ο ήλιος ο μοναδικός μου φίλος», «δεν καιγόμαστε από τον ήλιο», «Δυο φτερά από γέννα πάνω στο σώμα μου ραμμένα που δυστυχώς φτερουγίζουν μόνο μέσ” απ” την πένα» και άλλες φράσεις πάντα γύρω από τις αιωρήσεις, το άνοιγμα και τη φυγή προς τα επάνω.
Φυγή όχι για να θεωρεί από τα επάνω τους κάτω όπου «θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω» (όπως λέει γνωστός ροκ τραγουδιστής στην πρώτη εκδοχή του «σιγά μην κλάψω»), αλλά σαν πεδίο-τόπος ελευθερίας.
Οι ονειροπολήσεις της αιώρησης φαίνεται πως δεν εμφανίζονται ξαφνικά ή αποκλειστικά στους στίχους του.
Ευτυχώς καμιά φορά από τις αφηγήσεις των φίλων του που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο ξεφεύγει και κάποια που δίνει περισσότερα στοιχεία για τις ονειροπολήσεις των πτήσεων: “Να τους ρίξουμε (στους αστυνομικούς) σουσάμια από κανέναν κουλουρά για να πέσουν τα περιστέρια πάνω τους!”.
Αυτή τη φράση διάλεξε ένας φίλος του για να δείξει το πόσο άκακος και κατά κάποιο τρόπο αθώος ήταν, αλλά ίσως να ήταν περισσότερο θέμα ποιητικής.
Βέβαια, το πιο συγκλονιστικό σε αυτές τις «πτήσεις» και το κάλεσμα προς το εκτυφλωτικό φως του ήλιου είναι η σχέση τους με το θάνατο.
Ο ποιητής δεν φοβάται το θάνατο, τον επικαλείται, τον βάζει στους στίχους του, γράφει για «πισώπλατες μαχαιριές», προκαλεί τους επικριτές του και φτάνει να πει «Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθάνεις. Όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα».
Ο Rilke λέει πως δεν γίνεται να γράψει κανείς αν δεν μιλήσει για το θάνατο.
Αν αρνείσαι το θάνατο, είναι σαν να αρνείσαι τα σοβαρά πράγματα στη ζωή. Αυτή είναι και μια από τις προτροπές που δίνει στα «Γράμματα σε έναν νέο ποιητή».
Ο δικός μας ποιητής δεν τις είχε ανάγκη, είχε καταλάβει πολύ καλά, μακριά πολύ μακριά από τα τετριμμένα ξέρει καλά, «βρήκα τ΄άλλο μονοπάτι, όχι αυτό που μου χαράξαν».
Για τον Παύλο Φύσσα, τον ποιητή.
Οι εικόνες πτήσεων//ομαδικό έργο από το !mprográfika
(Αγαπητή φίλη, είναι τραγικό πως η δολοφονία του Παύλου Φύσσα έγινε η αφορμή για να μάθουμε για το έργο του. Ας ζούσε, κ ας μην το μαθαίναμε ποτέ. Η σύγχρονη Ελλάδα δεν αγαπάει τους ποιητές και αυτό, αν δεν κάνω λάθος, δεν έχει συμβεί ποτέ πριν στην ιστορία της χώρας μας. Οι άνθρωποι θέλουν να πετάξουν. Αλλά τους λείπουν τα φτερά. Πετάει, όμως η ψυχή και το μυαλό. Να είστε καλά.)